Vorig weekend hebben we de nhakoma mountain beklommen. Van 1301 naar 1764 meter hoogte. Ik moet bekennen, ik had het onderschat. Ik had toch wel een iets betere conditie kunnen gebruiken. Toch wat
vaker met An mee moeten gaan naar de sportschool. Na 1,5 uur rijden kwamen we bij de berg aan. Onderweg genoeg bergen gezien met het idee; welke zou het zijn? De klim duurde ongeveer twee uur.
Rachid was onze taxi chauffeur en gids voor op de berg. Hij is een vaste taxi chauffeur die ons met regelmaat overal heen brengt. Hij had hem al 6 keer beklommen, hij klom er met gemak op. Hij ging
ook als een speer, van de ene naar de andere rots en hij had er een flink tempo in. De berg bestond eigenlijk uit twee delen. Voor het eerste deel had je echt wel een goede conditie nodig. We
kwamen uit bij een soort huisje, waar je kon kiezen om door te gaan of te stoppen. We zijn met zijn alle door gegaan! Fijn dat je dan met een groep bent, dan kan je elkaar een beetje steunen en
helpen. Het tweede deel van de klim, was echt klimmen! Allemaal rotsen, zand en takken over. Gelukkig heb ik natuurlijk van die korte benen die het er niet makkelijker op maken om sommige
hindernissen te nemen. Maar er zijn genoeg handjes geweest die de hulp waar nodig geboden en gegeven hebben. Onderweg naar de top hebben we Baboons gezien. Een stuk of 4 denk ik, gaaf om te zien!
Het laatste stuk van de klim vond ik echt wel eng eigenlijk. De top bestond alleen uit rotsen, waar je met handen en voeten op moest klimmen. Voel mijn gevoel was het nog best glad op mijn vans
daar boven. Niet nadenken en gaan dat laatste stukje. Wat was ik blij dat ik boven was, het voelde wel als een enorme prestatie. En natuurlijk een prachtig uitzicht! Je zag het hele landschap en
dorpjes. Het was helaas niet helemaal helder maar ondanks dat was het uitzicht prachtig. Na 1,5 uur genieten boven op de top, weer naar beneden. Ik had verwacht dat naar beneden ook moeizaam zou
gaan, maar dat viel mee! We waren 's ochtends vroeg vertrokken maar op de terug weg naar beneden voelde je wel dat het steeds warmer werd. De brandende zon was goed voelbaar en onze schouders
werden langzaam rood ondanks de zonnebrand. Maar ik ben onwijs blij dat ik het gedaan heb en de top bereikt heb. Het was het zo waard!
De dag erna bijkomen bij het zwembad, met enorme spierpijn. Dat was eigenlijk wel te verwachten. Lekker een goede maaltijd van patat en een hamburger erbij gegeten en lekker tot rust gekomen.
Natuurlijk hoorde er wel een spelletje lummelen in het zwembad bij en een potje vijfduizenden met winst! Een heerlijke dag.
Maandag moest ik alleen naar mijn project. Joy ging met een ander project mee voor een dag. Het was wel even gek om alleen te gaan. Alleen lopen, alleen in de mini bus, alleen op het project.
Eigenlijk is dat toch wel erg saai als je gewend bent om met zijn tweeën te gaan! In de ochtend op de school geholpen en daarna op tijd naar huis gegaan. Het was tijd voor mijn kookbeurt vanavond.
Op het menu stonden aardappels, boontjes en kip. Samen met twee andere meiden gekookt. Het was uiteindelijk goed gelukt! Vaak valt het stroom hier rond 17.30 uur uit, wat eigenlijk betekend dat je
voor die tijd klaar moet zijn met koken. Anders eet je pas na 21.00 uur. Ondanks de tijdsdruk was het helemaal gelukt. Maar vanavond hadden we geluk, het stroom ging er pas laat af op de avond.
Dinsdag was het de dag om naar het ziekenhuis te gaan. We moeten vier uur in de week dus zijn we van 8-12 geweest. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er met tegenzin heen ging. Vroeg opgestaan en om
06.45 uur liepen we deur uit. We hadden 's ochtends geluk. Normaal moeten we zo een 15-20 minuten lopen totdat we bij het opstap punt van de mini bus komen. Vandaag kwam er een lege mini bus vlak
bij ons huis voorbij die naar town ging. Dat betekende dat we niet hoefde te lopen, instappen en gaan. Heerlijk zo een meevaller op de vroege ochtend. We begonnen de dag bij Jacob. Hij is een soort
teamleider van de verpleging. Had ik al verteld wat een apart mannetje dat is? Heel klein en in zijn gedrag kan hij zo apart zijn. Hij deed een beetje alsof hij nergens van af wist, terwijl hij van
alles op de hoogte was. Dat we een ander project doen vanwege het lage patiënten aantal, dat we nu 4 uur in de week komen en niet iedere dag etcetera. Het was weer een vreemd gesprek. Ik ging
vandaag naar de OPD (Out Patient departement). Het is een beetje te vergelijken met een huisartsenpost/EHBO. Ik werd best vriendelijk ontvangen, er werd me wel gelijk verteld dat ik chichewa moest
gaan leren omdat anders de communicatie erg moeizaam zal zijn. Ik vond het al heel wat dat ik gedag kon zeggen en vragen hoe het gaat in het chichewa. Het is echt een hele andere taal met hele
andere klanken. Er kwamen een aantal patiënten voor injecties. Er werd een vrouw binnen gebracht met een insult (epilepsie), en er was een vrouw met een grote wond op haar wang. De wond werd
verdoofd, schoongemaakt en gehecht. Het was echt een grote wond en het zag er erg pijnlijk uit. Het is me nog nooit over komen, maar ik werd er gewoon wat duizelig en eng van. Sterretjes en een
zwart beeld kwamen me tegemoet, maar gelukkig was ik op tijd geweest om te gaan zitten! Even bijkomen en ik kon gelukkig weer door. Wat een verschillen hier zeg. Steriel is totaal niet steriel. Bij
een meisje van nog geen jaar werd geprobeerd een infuus te prikken, nadat de eerste en tweede poging niet lukte werd nog steeds met dezelfde naald een derde poging gedaan. Ongelofelijk! Ik moet
bekennen dat ik uiteindelijk best een leuke dag gehad heb ik het ziekenhuis, het viel me mee. Zo kan ik het wel uithouden, 1 dag (ochtend) per week in het ziekenhuis. Op de terug weg zaten we in
een mini bus die ons niet zo graag wilde laten uitstappen wat resulteerde in het feit dat we mee moesten rijden tot het eind station en een heel stuk terug moesten lopen, helaas! In de stad spullen
gekocht om een traktatie te maken voor Joy haar verjaardag. Thuis lekker gaan knutselen. Het werden 40 vliegers met spekjes eronder. Karton knippen, vouwen, tekenen en alles aan elkaar plakken. Het
was uiteindelijk best nog wel een hoop werk, maar leuk om te doen voor een keer! Met uiteindelijk een goed resultaat.
Woensdag 14 oktober, Joy haar verjaardag! Happy birthday!! Per ongeluk had ik me iets wat verslapen. Vergeten om een wekker te zetten en ondanks dat ik wakker was dacht ik nog alle tijd te hebben.
Helaas! Dat betekende dus even opschieten en haasten. Janneke was al op ons project toen we aankwamen. Even staan bijkletsen. Uiteindelijk waren ze allang begonnen op het schooltje. Ze gingen
vandaag hun hand verven en op papier zetten. Voor hun moeders, het is hier in Malawi namelijk op 15 oktober Moederdag! Dus dat betekend lekker verven en kliederen met wat herinneringen aan deze dag
op mijn schoenen. Heerlijk! Daarna met Joy haar traktatie afgemaakt, de spekjes eraan zetten. Even buiten spelen met de kids en toen was het zo ver! Met zijn alle zingen voor Joy! Het was erg leuk,
iedereen deed leuk mee en ze vonden de traktatie leuk. Ze wisten eerst niet zo goed wat ze met de spekjes aan moesten, hoe ze het moesten op eten. Maar leuk vonden ze het zeker, en de moeders
trouwens ook! Een geslaagd idee dus. Daarna begon het moeilijkste van de dag nog, tijd rekken en Joy mee krijgen naar de stad. Het was een echte uitdaging want ze wilde gelijkom 12 uurlekker naar
huis, maar helaas ik moest minstens een 30-45 minuten rekken. Even brood eten, foto's maken in de wijk en de supermarkt in. In de mini bus dan toch echt naar town in plaats van naar onze corner.
Hoe ging ik dat voor elkaar krijgen? Een verjaardags drankje hoort er natuurlijk bij dus dat was de rede om naar de stad te gaan! Maar ze was niet helemaal lekker en had hoofdpijn. Gelukkig wilde
ze uiteindelijk toch wel mee. De mini bus hielp me met tijd rekken, hij deed er namelijk onwijs lang over. Voor vandaag was dat wel een keertje fijn. Om 13.30 uur hadden we met zijn alle
afgesproken bij Kiboko, een restaurantje in de stad. Even voor 14.00 uur waren we er uiteindelijk! Surprise!! Een verjaardagstaart en een cadeautje, het was een succes. Daarna met 10 blanken
(azungu) in de mini bus terug, het was hilarisch. Een ervaring om niet meer te vergeten. 'S avonds lekker uit eten en dat was een mooie afsluiter van een geslaagde dag!
Donderdag was het dus Moederdag hier in Malawi. En dat is heel wat, want alle schooltjes zijn dan dicht. Dat betekende ook dat we niet naar ons project hoefde te gaan gezien dat dicht is. Een dag
relaxen, niets doen en een goed boek lezen. Heerlijk zo een dag tussendoor.
Vrijdag, de laatste werkdag deze week. Al kan ik zeggen dat het niet zo voelt, ook doordat ik gister vrij was. Daarbij hebben zeop vrijdagalleen een ochtend programma wat betekende dat ikom 12
uurklaar was. Joy was ziek, dus ik ging alleen naar mijn project. Het viel me op dat ze precies door hebben wie je bent. Ze vroegen continue; where is your friend? In de mini bus, op staat en op
het project natuurlijk. Ook allemaal mensen waarvan ik dacht, heb ik die wel eens gezien? 'S middags rustig aan gedaan. Bij de ziekenboeg thuis gaan zitten, er waren namelijk 3 zieken! Hopen dat ze
snel opknappen.
Zaterdag hadden we niets gepland. Lekker in de zon liggen, boekje lezen, puzzeltje maken en verder helemaal niets. Toen kwam het idee om te gaan stappen. Een aantal waren al eerder geweest en dat
was erg leuk geweest. Nu was ik ook wel nieuwschierig hoe dat nu hier in Malawi is. En het was echt leuk! Samen met onze vertrouwde taxi chauffeur, Rachied, gingen we op stap. Hij bleef ook bij ons
tot dat we weer naar huis wilde, super fijn! We zijn eerst naar de Livingroom geweest. Hier waren wel aardig wat blanken mensen. Er werd veel oude Engelse muziek gedraaid, echte meezingers. Daarna
bij de tent ernaast geweest, echt Afrikaans. Een Afrikaanse sfeer, Afrikaanse muziek en veel Afrikanen! Het was echt een onwijs leuke avond geworden. Niet te laat gemaakt want zondag moesten we
vroeg op.
Vandaag werden we om half 9 's ochtends opgehaald om mee te gaan naar een kerkdienst. Dat was dus een kort nachtje. Ik was heel nieuwschierig hoe het was. Nadat we zo'n 20 minuten te laat werden
opgehaald gingen we opgepropt in de auto naar de kerk. Het lag op de route naar ons project. De kerk bleek in een grote 'tent' te zijn. Het was vrij druk binnen en de dienst was al begonnen. Er
werd veel gesproken en twee keer gezongen. Ik had zelf verwacht dat er veel meer werd gezongen en gedanst. Mogelijk was dat aan het begin van de dienst, toen wij er nog niet waren. Het was een
mooie ervaring en ik ga graag nog een keer naar een kerkdienst. 'S middags naar de stoffenmarkt geweest. Er waren veel 'kraampjes' dicht omdat het zondag was. Ondanks dat was er al veel keuze uit
stoffen en wat is dat moeilijk! Vandaag ben ik maar gewoon wezen kijken, dan kan ik nu bedenken wat ik wil en van de week nog een keer terug gaan. 'S avonds wilde ik lekker gaan douchen, helaas was
de douche bezet... En helaas was het deze keer niet een van mijn kamergenoten. Het was echt een mega kakkerlak! Toen waren er voor de verandering 7 gillende keukenmeiden in het doing good huis te
vinden. Nadat hij een keer ontsnapt was en later weer gevonden hadden we ondertussen ook een held gevonden om hem te doden, thans Myrthe! Dat zo een beest zo een spanning en hectiek met zich mee
kan brengen.
Zoals elke week is er dus weer van alles gebeurd hier in Malawi. Ik ben benieuwd hoe aankomende week eruit gaat zien. Leuk gaat het sowieso worden! Aanstaande donderdag gaan we naar Zambia voor de
safari! Ik heb er onwijs veel zin in, leuk!!
Na het weekend heb ik besloten om voor het laatste project te gaan; children of blessing. Joy heeft ook besloten om daar heen te gaan, dus zitten we er samen. Dat vind ik eigenlijk wel zo gezellig
en fijn! Ze waren blij om ons maandag weer te zien op het project, het was zo een warm welkom! Het voelde daardoor ook als een goeie keuze. Het was de eerste week nog wel even wennen en aankijken
hoe we het moesten gaan aanpakken. Harry (fysiotherapeut) is de man die eigenlijk het beste Engels spreekt en je mee neemt in de dingen die je kunt doen. Helaas was hij er maandag niet, maar hij
zou dinsdag komen. Maandag hebben we uiteindelijk op het schooltje geholpen. In principe hebben de kinderen 's ochtends school, en dan zijn ze 's middags vrij. Nadat de ochtend school klaar was,
vroegen we of we nog iets konden betekenen vandaag en wat het middag programma was. We werden meegenomen naar het andere gebouw en weer terug. Na de lunch zou er een vrouw komen die les ging geven,
waarbij we konden helpen. We hadden al zo onze twijfels en na 1,5 uur lunchen en nog een half uur wachten was er niemand gekomen. Ook de school was zo goed als leeg. Toen hebben we samen maar
besloten om te gaan, gedag gezegd en iedereen zei vrolijk; see you tomorrow! Dus eigenlijk 2 uur voor niets gewacht, als we dat van te voren hadden geweten..
Dinsdag weer een nieuwe dag. Helaas was Harry er wederom niet. We hebben hetzelfde gedaan als maandag. Nu dachten we 's middags gaan we gewoon op tijd naar huis, want niets doen heeft ook geen nut.
Het voelt alleen niet zo goed om in de eerste week al zo vroeg van je project weg te gaan. We vroegen daarom voor de netheid nog of we iets konden betekenen vanmiddag. Helaas voor ons, er zouden
nog kinderen komen voor school 's middags. Dus weer 1,5 uur lunchen. We hadden er beide al een hard hoofd in. Na 1 uur gingen we maar even vragen hoe laat ze kwamen. Uiteindelijk bleek dat er maar
1 kindje kwam en dat we dus met zijn drieën voor dat ene kindje les zouden gaan geven. Wij zagen niet echt een toegevoegde waarde daarin, dus hebben we besloten om naar huis te gaan. Ook nu was het
geen probleem.
Woensdag middagwas Harry er voor de verandering wel, wat fijn! 'S ochtends wederom op het schooltje geholpen en hij vroeg of we 's middags met hem mee gingen op outreach. Dat vonden wij een goed
plan en het was ook wel een ervaring. We gingen vanaf een drukke plek naar het dorpje toe (ik weet niet meer hoe het heet, zulke moeilijke namen hier). Achterop de fiets taxi was het ongeveer een
klein uur heen fietsen. Wat een respect voor die mensen zeg, ze trappen zo hard, bergen op en af en door het zand heen! Ik moet zeggen dat ik heb genoten van het uitzicht. Boven op de bergen zag je
veel dorpjes liggen en je ziet het landschap heel goed! Het is vanaf een foto niet te zien hoe het daadwerkelijk is. Bij aankomst in het dorp was er een soort huisje waar de activiteiten plaats
vonden. Zowel Harry als een lerares was mee. Een stuk of 10 kinderen kregen Engelse les en er waren 3 kinderen die de fysiotherapie van Harry kregen. Ik heb met de fysiotherapie geholpen, ik vind
het leuk om dat te doen. Er kwam tussendoor steeds een oude vrouw die er niet bij hoorde. Ze was psychisch niet helemaal in orde. Op een gegeven moment toen we met zijn allen bezig waren met de
kinderen, was die vrouw weer gekomen. Ze had nu alleen mijn tas te pakken en wilde in eerste instantie niet meer los laten! Gelukkig zag een van de ouders van de kinderen het en stapte erop af.
Uiteindelijk had ik hem gelukkig weer terug en werd die vrouw weg gestuurd, ze is daarna ook niet meer terug gekomen. Ik vond het echt mooi en lief dat al die ouders voor mij op kwamen. Mooi om te
zien! Daarna hielden ze onze tassen ook goed in de gaten, dat er niets mee gebeurde. Na een uur/ ander halfuur daar geweest te zijn gingen we weer terug met de fiets taxi. Zij krijgen er 1000
kwacha voor (€1,60). Dat is toch ongelofelijk, dat ze daarvoor zo hard werken. Echt respect! Het liefst geef ik ze wat fooi, maar dat kan nu nog niet. Dan verwachten ze dat vaker of gaan ze meer
geld vragen. Aan het einde krijgen ze wat extra's van mij! Het was zo een leuke maar ook lange dag geweest!
Donderdag ochtendhebben we geholpen bij de 'behaviour class'. Hier worden gedragsgestoorde kinderen geholpen. Extreem druk of extreem rustig. Ze gebruiken spullen heel slim. Zo wordt een extreem
druk kindje zonder concentratie bijvoorbeeld in een soort mat gerold waarmee je eigenlijk hetzelfde effect krijgt als dat je een baby inbakerd. Interessant om te zien. Daarna was het 'bad tijd' en
gingen al die kinderen in een teiltje zitten. Ze genoten er echt van, lekker spetteren en spelen!Donderdag middagwerd de school omgebouwd tot epilepsie poli. Klaslokalen werden een apotheek en
spreekkamers. Er kwamen een aantal artsen en een verpleegkundige, allemaal Engelsen! Stonden we wel even van te kijken, dat zijn we niet meer gewend al die blanken. Wat verpleegkundige controles
kunnen doen. Wel even wennen, alles gaat hier natuurlijk met de hand. Maar ik kon het nog gelukkig! De tijd vloog daar echt voorbij, voor we het wisten was het al half 5. We konden met een arts mee
terug rijden die in de buurt woonde, heel fijn! Dan waren we in ieder geval weer voor het donker thuis.
Vandaag onze laatste dag werken voor deze week. We wilde een korte dag, omdat we echt nog even naar de stad moesten. We hebben geholpen bij de fysiotherapie, dat was ook wel echt nodig. Het was zo
druk, er waren zo veel kinderen! Rond 11.15 uur gingen we al weg, de kinderen gingen eten en daar konden we vrij weinig bij doen. Het was maar goed dat we op tijd weg gingen, we waren pas na 1,5
uur in de stad! De mini bus nam de tijd.
In de stad hebben we wat boodschappen gedaan voor het weekend, bij de souveniertjes gekeken en geld gepind. Het blijft toch gek dat je hier zo veel briefjes geld krijgt, 40 briefjes voor omgerekend
€65. Een dikke stapel dus. De mini bus blijft keer op keer weer een ervaring. We hebben gehad dat we de enige waren in de mini bus, ongelofelijk! Of juist met een mega volle bus. Een die een geluid
maakt dat je denk daar gaan we onze eindbestemming nooit mee halen of een mini bus die voor de verandering een keer GEEN barst in de voorruit heeft. Ook het elektriciteit is hier niet te
voorspellen. Iedere dag valt her wel uit, maar wanneer en hoe lang blijft de vraag.
Van de week wel nog nieuws gehad wat ik wat minder leuk vond. We moeten minimaal 4 uur in de week in het ziekenhuis werken om onze papieren
van de verpleging hier te kunnen behouden. Voor mij was dat wel echt een tegenvaller. Nu ik gekozen had voor een ander project wilde ik daar ook volledig voor gaan. Tevens is het nog steeds heel
rustig in het ziekenhuis. Ik heb dus ook niet het idee daar nuttig te zijn. Helaas is er niets aan te doen, dus moet ik er maar wat van gaan maken. Vanaf volgende week ben ik weer 1 dag in het
ziekenhuis te vinden.
Vorig weekend zijn we een ochtend naar de markt geweest en waren we op zoek naar de stoffen markt. Helaas toen niet gevonden, dus moeten we
nog een keer op zoek. Ook een dag aan het zwembad gelegen, heerlijk! Morgen gaan we een berg beklimmen, de 'nkhoma mountain' en zondag lekker niets en bijkomen.
Deze week ben ik bij drie verschillende projecten geweest. Dinsdag ben ik met een vrijwilliger mee geweest naar het project; house of hope. Het was een leuke dag. Ik heb veel flesjes gegeven,
baby's geknuffeld en verschoond. Ze gebruiken hier niet de luiers die wij hebben, maar van die stoffen die gewassen en hergebruikt worden. Even wennen maar dat lukt al wel aardig. Er waren veel
baby's op het project. Ik vond het erg leuk voor een dag en mogelijk voor een week maar dan heb ik het denk ik wel gezien daar. Woensdag ging ik naar het andere project; house of Joy. We moesten
daar met de tuk tuk heen, het ligt een beetje in een sloppen wijk. Het is groter en er zijn veel kinderen. Er zijn drie groepen, de baby's, kinderen van 1-3 en de laatste groep kinderen tot 5 jaar.
Ik heb voornamelijk bij de baby's geholpen. Er is ook een klein klasje waar de kinderen 3 keer per week in de ochtend les krijgen. Omdat er ook wel veel oudere kinderen lopen trekt het mij wat meer
aan. Je kan daar meer dingen organiseren om te gaan doen, spelletjes spelen met de kinderen en verder helpen met de dagelijkse verzorging. Ik denk dat ik mij hier wel kan gaan vermaken! Donderdag
nen vrijdag ben ik bij het laatste project geweest; children of blessing. Het zijn allemaal kinderen met een beperking of ziekte waardoor ze niet naar een reguliere school kunnen gaan. Ik heb
kunnen helpen met een puzzeltje maar verder hebben ze vrij weinig gedaan. Als lunch hadden ze insima (zoiets). Het is iets typisch Afrikaans en hier eten ze dat zo'n twee keer per dag. Het ziet er
een beetje uit als aardappelpuree/deeg, het is warm en eigenlijk zit er niet zoveel smaak aan. Het werd gegeten met groenten en iets van vleesvervanger. Na een paar happen had ik er wel een beetje
genoeg van, maar ik heb het gegeten! Vrijdag was ik bij hetzelfde project, maar dat was een hele andere dag. Ze hebben eigenlijk twee locaties (vlak naast elkaar). Vandaag was ik bij de andere
locatie. Hier wordt fysiotherapie/ergotherapie gegeven. Er is een man, Harry, die hier onwijs goed in is. Van hem hebben we oefeningen geleerd en zo konden we mee helpen. Zodra we op de mat kwamen
waar alle kinderen met moeders zitten, wilden ze allemaal dat je hun kind kwam helpen. Eigenlijk heb ik er zelf vrij weinig verstand van, maar die oefeningen leer je vanzelf. Er zijn echt onwijs
veel kinderen en Harry kan lang niet alles zelf doen. Hij was ook heel blij met onze hulp. Tussen de middag geholpen met het eten uit delen. 'S ochtends waren er ook nog zakken met 'pala' bezorgd.
Dat wordt uitgedeeld aan ouders voor hun kinderen en gebruikt voor de maaltijden die de kinderen daar krijgen. Er werden zoveel zakken afgeleverd, twee enorme bergen met zware zakken. Dat moest
allemaal naar binnen toe. We hebben geholpen met die zakken binnen te krijgen. Ik vond het zo een mooi gezicht. Alle moeders kwamen helpen en liepen met die zakken op hun hoofd. Echt ongelofelijk
om te zien, ik kon ze nauwelijks tillen. Op een gegeven moment mochten we niet meer helpen van de mensen daar, hun lichaam is erop gebouwd om het te doen en dat van ons niet. Echt onwijs lief dat
ze zo om je denken en zorgen. Ik heb er een leuke dag gehad en heb voor mijn gevoel wel wat kunnen betekenen. Naast de school en het stuk fysiotherapie/ergotherapie hebben ze nog meer. Ze gaan twee
keer per week op outreach en ondervoede kinderen worden er ook gewogen en gemeten.
Nu nog bekijken wat het gaat worden, welk project zal ik voorlopig gaan doen? De keus is voor mij tussen house of Joy en children of blessing. Lastig, lastig. Gelukkig heb ik het hele weekend om er
over na te denken.
Ook ben ik deze week van Mabuya camp naar het doing good huis verhuisd. Een warm welkom in het doing good huis! Ik slaap met 3 andere meiden op de kamer. Het is een vrij groot huis, heel ruim.
Zeker vergeleken bij Mabuya camp. Ik kon eindelijk mijn koffers uitpakken, heerlijk! Ook een deel van mijn foto's hebben een plekje op mijn muur gekregen. Ik heb zoals gewoonlijk veel te veel
foto's meegenomen dus ik zal ze eens in de zoveel tijd gaan verwisselen. Ik heb iedere avond twee stukken uit mijn tijdschrift gelezen, nu is hij helemaal uit. Hij is echt onwijs leuk geworden en
ik blijf er iedere avond wat stukjes uit lezen. Bedankt allemaal, ik vind het zo fijn en leuk om een stukje van thuis te kunnen lezen, heerlijk! Helaas was wel het water eraf. Dat gebeurd hier met
regelmaat, het enige voordeel is, is dat ze er wel op voorbereid zijn. Er staan voldoende flessen gevuld met kraanwater. Het viel deze keer mee, het was er maar een dagje vanaf. Ook het stroom is
er al een keer vanaf geweest. Tot nu toe heb ik nog geluk gehad. Het schijnt meestal 1-2 keer per dag uit te vallen voor een aantal uur, dat is dan 's ochtends en 's avonds (ja, precies op de
tijden dat je zelf thuis bent en het nodig hebt). Tot nu toe is het alleen gister nog even uitgevallen, dat was maar 20 minuten. Het had ook wel wat gezelligs, kaarsjes aan op tafel!
Ik heb ook voor het eerst de fietstaxi ervaren. Nou dat is best eng. Het gaat heel hard de berg af en ze gaan continue de weg op en af. Het was wel een leuke ervaring maar echt relaxt zat ik niet
achterop. De volgende keren ben ik maar gaan lopen.
Ik ben benieuwd wat het weekend mij gaat brengen. Misschien lekker naar het zwembad, langs de markt, even Lilongwe in. We gaan het wel zien.
Jullie een fijn weekend allemaal!
Het weekend is weer voorbij en we hebben er van genoten. Het was de bedoeling om lekker te gaan relaxen bij het zwembad. Echter was hetzaterdag ochtendbewolkt. We hebben onze plannen omgegooid.
Eigenlijk moet je in Afrika ook geen plannen maken. Het loopt nooit zoals je zou willen. Dat is weer een les voor de volgende keer. We vonden op internet dat er een wild life center in Lilongwe
was. Een soort dierentuin waar ze proberen om de dieren terug naar de natuur te kunnen brengen. Het was 4,2 kilometer (jaja google maps werkt hier ook gewoon) en gingen er lopend heen. Als het te
ver was konden we altijd de mini bus nog pakken. Na zo een 50 minuten verder kwam het in zicht! Voor 2700 kwacha (4,50 euro) konden we naar binnen. Er waren rondes waarin je een soort rondleiding
kreeg langs alle dieren. Gelukkig werd er ook in het Engels gesproken, anders had ik het echt niet kunnen volgen. We hebben een uil, krokodil, leeuw, hert en veel apen gezien. Dit was ook een goeie
oefening om met mijn camera te oefenen. Oefenen moet ik nog wel even, maar er zitten mooie foto's tussen. Voor de mensen daar waren wij een echte attractie. Ze vroegen heel beleefd of ze met ons op
de foto mochten. Nou dat werd een fotoshoot! De een na de ander en nog een keer haha. Geweldig om te zien.
Onderweg hebben we ook nog veel gezien. 3 stelletjes die gingen trouwen. Hier rijden ze dan met auto's achter elkaar en zo veel mogelijk toeteren als kan. Ook zagen we veel mensen rondlopen met
spullen op hun hoofd en hun kind in een doek gewikkeld op hun rug. Dat blijft een mooi gezicht. We zagen ook fietsers met levende vastgebonden geiten op de bagagedrager! Het was zo zielig om te
zien!! Na terug komst op Mabuya was het ondertussen lekker weer gevonden, tijd voor het zwembad!
Ook zondag hebben we lekker aan het zwembad gelegen. Er was een grote groep Engelse backpackers (55 man), die vandaag allemaal vertrokken. Wat een rust dan ineens hier, heerlijk. We hadden het
zwembad voor ons alleen. Ik heb lekker kunnen genieten van een muziekje en mijn boek. Mijn eerste boek is uit. Gelukkig staan er genoeg op mijn e reader.
Vandaag ging ik met Janneke om de tafel om te kijken welke andere projecten er zijn. Er zijn drie mogelijkheden. Het eerste project is house of joy, dat spreekt mij tot nu toe het meeste aan. Het
is een project met kinderen tot 5 jaar en er schijnt heel veel te doen te zijn. Het tweede project is house of hope. Dit is een project voor baby's tot 1 jaar. Het laatste project is children's of
blessing. Zij werken met geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen en er zit ook een stukje medische verzorging bij (epilepsie, fysiotherapie). Komende week ga ik bij alle drie de projecten
een dag meelopen. Zo kan ik zien wat mij daadwerkelijk aanspreekt en waar ik de komende tijd voor wil gaan. Ik ben heel erg benieuwd, heb er zin in! Twee andere vrijwilligers uit het ziekenhuis
gaan nu hetzelfde doen als ik. Ik hoop dat we alle drie wat leuks vinden en niet allemaal hetzelfde willen, dat kan natuurlijk ook weer niet. Gelukkig is dat een zorg voor later en niet voor nu.
Dinsdagavond(morgen al!) pak ik mijn koffers weer in. Dan ga ik woensdag naar het project en na het project door naar het doing good huis. Woensdag eind van de middag worden mijn koffers dan
gebracht en komt nadien ook. Ik ben er wel aan toe om naar het doing good huis te gaan. Lekker alles uitpakken en mezelf daar installeren!
Het wordt dus een drukke week met weer veel nieuwe indrukken en uitdagingen. Hier nog even genieten van de heerlijke ontbijtje en het zwembad. Vanavond lekker uit eten geweest in de stad, bij een
Koreaan. Erg lekker! We zagen vandaag trouwens dat ze hier een soort KFC hebben! Het heet chicken land. Dat gaan we ook maar eens uitproberen.
Waar moet ik beginnen? De afgelopen dagen hebben we zo veel gedaan en gezien. Laat ik beginnen met het goeie nieuws dat ik woensdag kreeg. Onze koffers waren op het vliegveld van Lilongwe
aangekomen! Aan het einde van de dag konden we ze ophalen, en wat voelt dat dan goed! We moesten ze nog even opmaken en ze deed wel een beetje moeilijk over wat (medische) spullen die ik bij me had
maar na uitleg mocht het gelukkig mee.
Het eten is hier best wel goed. Het ontbijt bestaat uit toast met jam/pindakaas of ei. Ook kunnen we kiezen voor fruit, yoghurt of muesli. Ook het avondeten smaakt goed. We zijn een keer uit eten
geweest met alle vrijwilligers in een soort Italiaans restaurant. Lasagne gekozen op advies en hij was echt heel lekker! Misschien nog wel lekkerder dan in Nederland (op mijn moeders zelfgemaakte
lasagne na dan). Waar we nu verblijven (mabuya), kan je niet echt fatsoenlijk koken. De keuken bevat nauwelijks spullen en het ziet er niet uit, echt niet. Alles is verroest, oud en ik vraag me af
of het nog wel werkt. We eten dus in het restaurant van mabuya. Gelukkig is dat niet zo duur. Voor 3-5 euro per persoon kan je een hoofdgerecht kiezen, met keuze uit drie dingen. Ik heb al een keer
gegrilde groenten met pasta pesto en basilicum gegeten en rijst met bonen (echt iets Afrikaans). Het smaakte beide erg goed!
We hebben van de week een city Tour gedaan in de hoofdstad, Lilongwe. Hierbij veel praktische dingen gezien. Waar we kunnen pinnen, waar de supermarkt is, de markt en het internet geregeld. Dat is
echt onwijs fijn. Ik heb nu 4GB voor 10 euro gekocht! Dat kost dus helemaal niets. En het is ongelofelijk maar waar, bijna overal heb ik hier gewoon 3G. Dat is toch wel vreemd. De supermarkt hier
is trouwens onwijs groot, had ik ook niet bedacht. Ze hebben ook van alles, pindakaas, jam, brood, Knorr, cup a soup, blue band en nog veel meer! Zelfs papa zijn vierkante crackers! We zij ook over
de markt geweest, iedereen wil wat aan je verkopen. Er lag een brug tussen twee markten in. De eerste markt, de fruitmarkt was gratis (zoals alle markten). Voor de tweede markt moet je over een
zelf gemaakte brug heen, dat was alles behalve stabiel. Je moest goed opletten waar je liep, soms miste er ineens een plank. Voor die brug moest je voor heen en terug 60 kwacha betalen, dat is
ongeveer 0,10 euro. Daar hadden ze vooral tweede hands kleding, leuk om het gezien te hebben maar voornamelijk de brug was erg leuk. Onder de brug liep een mini riviertje, daar zwom een grote
hagedis in!
We gingen voor het eerst met de mini bus, na al wat verhalen gehoord te hebben moesten we er nu echt aan gaan geloven. Het is een Volkswagen busje waar zo ongeveer plek is voor 10 man. Echter hier
in Malawi zitten er gemiddeld zo 20 man in die bus, met een record van 21 tot nu toe. Dan zit je toch echt opgevouwen in die bus! De deur gaat ook pas dicht als je allang aan het rijden bent. Er
wordt continue gestopt want er bestaan geen bushaltes. Je kan in en uitstappen waar je wilt. Ze toeteren zo vaak om te kijken of er nog meer mensen mee willen. Nou het is een ervaring op zich!
We zijn deze week ook voor het eerst naar het ziekenhuis geweest. We hebben kennis gemaakt met Jacob (hoofd van de verpleging) en een rondleiding in het ziekenhuis gehad. We gingen met de
'ambulance' naar de Nursing counsel waar we de papieren voor het ziekenhuis moesten rond krijgen. Dat ging niet heel makkelijk, maar we hebben door gezet en het is gelukt! De papieren zijn rond wat
betekend dat we kunnen gaan beginnen. De ambulance is ook wel wat anders dan dat wij kennen. Het is een witte auto, waar met rode letters ambulance op staat. In de achterklep/bak past net een
brancard en verder staat er niets in die ambulance! Helemaal geen spullen! Ze kunnen er wel wat spullen in zetten als ze er mee weg gaan, maar wat een verschil zeg. Geen sirene en ook geen
zwaailichten. En wij gingen er 'gewoon' even mee op stap.
Ik probeer het zo kort mogelijk te houden maar dat is zo lastig! Er gebeurd hier zo veel, zo veel indrukken, verschillen en veranderingen. Ongelofelijk! Het is nog wel een beetje wennen maar dat
moet goed komen. Het weekend lekker vrij dus dat wordt relaxen bij het zwembad! Heerlijk! Fijn weekend allemaal!
Na de hele dag gewacht te hebben kon ik gistermiddag (21 september) om half 4 van huis vertrekken. Wat kan een dag dan lang duren zeg. Op het vliegveld hadden we
Myrthe en Gerrie ontmoet, die dezelfde vlucht hadden en ook met doing good reisden. Ik moet heel eerlijk bekennen, het afscheid was wel echt even heel moeilijk, maar gelukkig was ik niet de enige
die dat vond. Nadat ik de douane door was, ging de knop wel om. Op naar een prachtig mooie en uitdagende ervaring! Let's do this!
De vlucht naar Frankfurt ging echt vliegensvlug, na nog geen 45 minuten waren we alweer geland. Met die vlucht nog een snack en drinken gekregen, wat een luxe! Ik ben dat helemaal niet gewend met
vliegen. Maar dit was nog maar het begin. Van Frankfurt naar Addis Ababa, nou ik wist niet wat ik zag. Zo groot dat vliegtuig (3 rijen van 3 stoelen) en gewoon niet normaal luxe! Iedereen een eigen
tv schermpje met mega veel films, muziek, spelletjes en ook kon je alles zien van het vliegtuig. De hoogte, de snelheid, de temperatuur etcetera. Nou ik keek mijn ogen uit. Een eigen dekentje (die
heb ik stiekem mee genomen), kussentje en oordopjes kregen we. De avondmaaltijd in het vliegveld was wel, tja wat moet ik er van zeggen. Ik heb er wat van gegeten, maar echt lekker kon ik het niet
noemen. Hij kwam pas om 00.00 uur dus tegen die tijd lustte ik wel wat. Gelukkig had ik mijn broodjes kaas nog meegenomen. Een paar uurtjes geslapen, maar niet echt veel helaas. Wel had ik zo een
super hot nacht/oog masker waardoor ik nog een beetje kon slapen. Op Adis Ababa was het een uur later, wat wel een beetje vreemd was. We wisten daardoor niet zo goed meer of Malawi dan ook
tijdsverschil had, maar dat blijkt inderdaad alleen een uur in de winter te zijn. Op Addis Ababa helaas vrij lang moeten wachten en het was nogal een saai vliegveld. Bij de laatste vlucht naar
Lilongwe toe zat nog een ontbijtje inbegrepen, wat helaas ook niet echt een toppertje was. Warm eten als ontbijt, nee toch liever een simpel broodje.
Op Lilongwe moesten we weer door een hele paspoort controle heen, vingerafdrukken en een foto werden er gemaakt. Maar daar was hij dan, mijn eerste stempel in mijn paspoort!! Op naar de bagageband!
Nou daar begon de pret, er kwam genoeg bagage maar niet van mij en ook niet van Nadien. We waren niet de enige, ik denk dat er wel een stuk of 10 mensen van dezelfde vlucht waren zonder bagage.
Aangegeven en hopen dat morgen de koffers wel aankomen. Waarschijnlijk staan ze nog op Addis Ababa.
De eerste kwacha's gepind (40 briefjes, dat maakt wel een dikke portemonnee) en op naar ons verblijf van de eerste week; mabuya. We hebben met zijn tweeën een lodge (soort kamer) voor vier
personen, dus mogelijk komen er nog onbekende mensen bij (dat was even een tegenvaller). Een heerlijk zwembad maar daar hebben we nu helaas niet zoveel aan zonder bikini of zoiets. Wel wat internet
kunnen aanschaffen dus gelukkig wel contact met thuis. Met de tuk tuk naar de winkels geweest. Ze rijden hier aan de linker kant van de weg, dat blijft wel vreemd! Verkeer is wel ietsjes anders dan
thuis, maar dat had ik wel verwacht. Ben blij dat ik zelf niet rij! De hoognodige dingen in de supermarkt gehaald en verder rustig op het terrein van Mabuya gezeten. Het is een beetje improviseren,
maar we worden er best goed in. Gelukkig had ik van die poetsdoeken meegenomen (thans voor de tip lin), die nu wel erg van pas komen!
Morgen maken we een city trip om de stad wat te verkennen en hopelijk dan ook de koffers weer ophalen. Laten we hopen dat ze er dan zijn! Ook hoop ik dat dingen dan wat duidelijker en logischer
worden, het is zo anders hier. Zal denk ik ook wel een beetje tijd nodig hebben, en dat het dan vanzelf komt. Vanavond het eerste stukje lezen van het tijdschrift waar iedereen in heeft geschreven!
Ik ben zo nieuwsgierig en vind dat ik dat na vandaag wel verdiend heb.
Na de hele dag gewacht te hebben kon ik gistermiddag (21 september) om half 4 van huis vertrekken. Wat kan een dag dan lang duren zeg. Op het vliegveld hadden we
Myrthe en Gerrie ontmoet, die dezelfde vlucht hadden en ook met doing good reisden. Ik moet heel eerlijk bekennen, het afscheid was wel echt even heel moeilijk, maar gelukkig was ik niet de enige
die dat vond. Nadat ik de douane door was, ging de knop wel om. Op naar een prachtig mooie en uitdagende ervaring! Let's do this!
De vlucht naar Frankfurt ging echt vliegensvlug, na nog geen 45 minuten waren we alweer geland. Met die vlucht nog een snack en drinken gekregen, wat een luxe! Ik ben dat helemaal niet gewend met
vliegen. Maar dit was nog maar het begin. Van Frankfurt naar Addis Ababa, nou ik wist niet wat ik zag. Zo groot dat vliegtuig (3 rijen van 3 stoelen) en gewoon niet normaal luxe! Iedereen een eigen
tv schermpje met mega veel films, muziek, spelletjes en ook kon je alles zien van het vliegtuig. De hoogte, de snelheid, de temperatuur etcetera. Nou ik keek mijn ogen uit. Een eigen dekentje (die
heb ik stiekem mee genomen), kussentje en oordopjes kregen we. De avondmaaltijd in het vliegveld was wel, tja wat moet ik er van zeggen. Ik heb er wat van gegeten, maar echt lekker kon ik het niet
noemen. Hij kwam pas om 00.00 uur dus tegen die tijd lustte ik wel wat. Gelukkig had ik mijn broodjes kaas nog meegenomen. Een paar uurtjes geslapen, maar niet echt veel helaas. Wel had ik zo een
super hot nacht/oog masker waardoor ik nog een beetje kon slapen. Op Adis Ababa was het een uur later, wat wel een beetje vreemd was. We wisten daardoor niet zo goed meer of Malawi dan ook
tijdsverschil had, maar dat blijkt inderdaad alleen een uur in de winter te zijn. Op Addis Ababa helaas vrij lang moeten wachten en het was nogal een saai vliegveld. Bij de laatste vlucht naar
Lilongwe toe zat nog een ontbijtje inbegrepen, wat helaas ook niet echt een toppertje was. Warm eten als ontbijt, nee toch liever een simpel broodje.
Op Lilongwe moesten we weer door een hele paspoort controle heen, vingerafdrukken en een foto werden er gemaakt. Maar daar was hij dan, mijn eerste stempel in mijn paspoort!! Op naar de bagageband!
Nou daar begon de pret, er kwam genoeg bagage maar niet van mij en ook niet van Nadien. We waren niet de enige, ik denk dat er wel een stuk of 10 mensen van dezelfde vlucht waren zonder bagage.
Aangegeven en hopen dat morgen de koffers wel aankomen. Waarschijnlijk staan ze nog op Addis Ababa.
De eerste kwacha's gepind (40 briefjes, dat maakt wel een dikke portemonnee) en op naar ons verblijf van de eerste week; mabuya. We hebben met zijn tweeën een lodge (soort kamer) voor vier
personen, dus mogelijk komen er nog onbekende mensen bij (dat was even een tegenvaller). Een heerlijk zwembad maar daar hebben we nu helaas niet zoveel aan zonder bikini of zoiets. Wel wat internet
kunnen aanschaffen dus gelukkig wel contact met thuis. Met de tuk tuk naar de winkels geweest. Ze rijden hier aan de linker kant van de weg, dat blijft wel vreemd! Verkeer is wel ietsjes anders dan
thuis, maar dat had ik wel verwacht. Ben blij dat ik zelf niet rij! De hoognodige dingen in de supermarkt gehaald en verder rustig op het terrein van Mabuya gezeten. Het is een beetje improviseren,
maar we worden er best goed in. Gelukkig had ik van die poetsdoeken meegenomen (thans voor de tip lin), die nu wel erg van pas komen!
Morgen maken we een city trip om de stad wat te verkennen en hopelijk dan ook de koffers weer ophalen. Laten we hopen dat ze er dan zijn! Ook hoop ik dat dingen dan wat duidelijker en logischer
worden, het is zo anders hier. Zal denk ik ook wel een beetje tijd nodig hebben, en dat het dan vanzelf komt. Vanavond het eerste stukje lezen van het tijdschrift waar iedereen in heeft geschreven!
Ik ben zo nieuwsgierig en vind dat ik dat na vandaag wel verdiend heb.
21 september 2015, de dag dat het echt gaat gebeuren!
Het is nog steeds wat ongeloofwaardig, maar vandaag gaat het dan echte gebeuren! Die vrije week is voorbij gevlogen, was het eigenlijk wel een week? Een weekend en verjaardag om nooit te vergeten,
wat waren er een hoop mensen echt super leuk! Gister avond nog uit eten geweest en ik geloof niet dat er ooit zoveel mensen voor mijn verjaardag hebben gezongen! En dan kan ik het niet ontkennen,
met een lach maar zeker ook met wat tranen gedag gezegd aan mijn opa's en oma's, familie en vrienden. Wat ga ik jullie missen! Maar ik heb prachtige foto's en een boek om jullie allemaal toch een
beetje mee te kunnenemen. en ik sta nu al te popelen om alles te gaan lezen en bekijken!
En voor wie mij echt kent, wat doe ik zo vroeg in de ochtend op (en ik moet bekennen ik ben al ruim een uur wakker). Tja ik zit al klaarwakker en rechtop in bed, ik denk dat het stiekem toch een
beetje zenuwen zijn. Zo dan maar alle laatste spullen in mijn handbagage doen, nog wat lekkere dingen kopen voor in het vlliegtuig en klaar maken om te gaan. Mezelf waarschijnlijk nog zenuwachtiger
maken gezien ik pas om half 4 thuis weg ga en dan nog ruim op tijd zal zijn. Dus sorry voor iedereen thuis als ik iets wat gestrest, zenuwachtig of nerveus ben vandaag. Gelukkig heb ik heb wel een
goeie rede en zal ik lang niet de enige zijn thuis.
De volgende keer zal het echt een berichtje uit Malawi zijn, spannend!!
