Dinsdag weer een nieuwe dag. Helaas was Harry er wederom niet. We hebben hetzelfde gedaan als maandag. Nu dachten we 's middags gaan we gewoon op tijd naar huis, want niets doen heeft ook geen nut. Het voelt alleen niet zo goed om in de eerste week al zo vroeg van je project weg te gaan. We vroegen daarom voor de netheid nog of we iets konden betekenen vanmiddag. Helaas voor ons, er zouden nog kinderen komen voor school 's middags. Dus weer 1,5 uur lunchen. We hadden er beide al een hard hoofd in. Na 1 uur gingen we maar even vragen hoe laat ze kwamen. Uiteindelijk bleek dat er maar 1 kindje kwam en dat we dus met zijn drieën voor dat ene kindje les zouden gaan geven. Wij zagen niet echt een toegevoegde waarde daarin, dus hebben we besloten om naar huis te gaan. Ook nu was het geen probleem.

Woensdag middagwas Harry er voor de verandering wel, wat fijn! 'S ochtends wederom op het schooltje geholpen en hij vroeg of we 's middags met hem mee gingen op outreach. Dat vonden wij een goed plan en het was ook wel een ervaring. We gingen vanaf een drukke plek naar het dorpje toe (ik weet niet meer hoe het heet, zulke moeilijke namen hier). Achterop de fiets taxi was het ongeveer een klein uur heen fietsen. Wat een respect voor die mensen zeg, ze trappen zo hard, bergen op en af en door het zand heen! Ik moet zeggen dat ik heb genoten van het uitzicht. Boven op de bergen zag je veel dorpjes liggen en je ziet het landschap heel goed! Het is vanaf een foto niet te zien hoe het daadwerkelijk is. Bij aankomst in het dorp was er een soort huisje waar de activiteiten plaats vonden. Zowel Harry als een lerares was mee. Een stuk of 10 kinderen kregen Engelse les en er waren 3 kinderen die de fysiotherapie van Harry kregen. Ik heb met de fysiotherapie geholpen, ik vind het leuk om dat te doen. Er kwam tussendoor steeds een oude vrouw die er niet bij hoorde. Ze was psychisch niet helemaal in orde. Op een gegeven moment toen we met zijn allen bezig waren met de kinderen, was die vrouw weer gekomen. Ze had nu alleen mijn tas te pakken en wilde in eerste instantie niet meer los laten! Gelukkig zag een van de ouders van de kinderen het en stapte erop af. Uiteindelijk had ik hem gelukkig weer terug en werd die vrouw weg gestuurd, ze is daarna ook niet meer terug gekomen. Ik vond het echt mooi en lief dat al die ouders voor mij op kwamen. Mooi om te zien! Daarna hielden ze onze tassen ook goed in de gaten, dat er niets mee gebeurde. Na een uur/ ander halfuur daar geweest te zijn gingen we weer terug met de fiets taxi. Zij krijgen er 1000 kwacha voor (€1,60). Dat is toch ongelofelijk, dat ze daarvoor zo hard werken. Echt respect! Het liefst geef ik ze wat fooi, maar dat kan nu nog niet. Dan verwachten ze dat vaker of gaan ze meer geld vragen. Aan het einde krijgen ze wat extra's van mij! Het was zo een leuke maar ook lange dag geweest!

Donderdag ochtendhebben we geholpen bij de 'behaviour class'. Hier worden gedragsgestoorde kinderen geholpen. Extreem druk of extreem rustig. Ze gebruiken spullen heel slim. Zo wordt een extreem druk kindje zonder concentratie bijvoorbeeld in een soort mat gerold waarmee je eigenlijk hetzelfde effect krijgt als dat je een baby inbakerd. Interessant om te zien. Daarna was het 'bad tijd' en gingen al die kinderen in een teiltje zitten. Ze genoten er echt van, lekker spetteren en spelen!Donderdag middagwerd de school omgebouwd tot epilepsie poli. Klaslokalen werden een apotheek en spreekkamers. Er kwamen een aantal artsen en een verpleegkundige, allemaal Engelsen! Stonden we wel even van te kijken, dat zijn we niet meer gewend al die blanken. Wat verpleegkundige controles kunnen doen. Wel even wennen, alles gaat hier natuurlijk met de hand. Maar ik kon het nog gelukkig! De tijd vloog daar echt voorbij, voor we het wisten was het al half 5. We konden met een arts mee terug rijden die in de buurt woonde, heel fijn! Dan waren we in ieder geval weer voor het donker thuis.

Vandaag onze laatste dag werken voor deze week. We wilde een korte dag, omdat we echt nog even naar de stad moesten. We hebben geholpen bij de fysiotherapie, dat was ook wel echt nodig. Het was zo druk, er waren zo veel kinderen! Rond 11.15 uur gingen we al weg, de kinderen gingen eten en daar konden we vrij weinig bij doen. Het was maar goed dat we op tijd weg gingen, we waren pas na 1,5 uur in de stad! De mini bus nam de tijd.

In de stad hebben we wat boodschappen gedaan voor het weekend, bij de souveniertjes gekeken en geld gepind. Het blijft toch gek dat je hier zo veel briefjes geld krijgt, 40 briefjes voor omgerekend €65. Een dikke stapel dus. De mini bus blijft keer op keer weer een ervaring. We hebben gehad dat we de enige waren in de mini bus, ongelofelijk! Of juist met een mega volle bus. Een die een geluid maakt dat je denk daar gaan we onze eindbestemming nooit mee halen of een mini bus die voor de verandering een keer GEEN barst in de voorruit heeft. Ook het elektriciteit is hier niet te voorspellen. Iedere dag valt her wel uit, maar wanneer en hoe lang blijft de vraag.

Van de week wel nog nieuws gehad wat ik wat minder leuk vond. We moeten minimaal 4 uur in de week in het ziekenhuis werken om onze papieren van de verpleging hier te kunnen behouden. Voor mij was dat wel echt een tegenvaller. Nu ik gekozen had voor een ander project wilde ik daar ook volledig voor gaan. Tevens is het nog steeds heel rustig in het ziekenhuis. Ik heb dus ook niet het idee daar nuttig te zijn. Helaas is er niets aan te doen, dus moet ik er maar wat van gaan maken. Vanaf volgende week ben ik weer 1 dag in het ziekenhuis te vinden.

Vorig weekend zijn we een ochtend naar de markt geweest en waren we op zoek naar de stoffen markt. Helaas toen niet gevonden, dus moeten we nog een keer op zoek. Ook een dag aan het zwembad gelegen, heerlijk! Morgen gaan we een berg beklimmen, de 'nkhoma mountain' en zondag lekker niets en bijkomen.

Fijn weekend iedereen en tot volgende week!