De laatste vier weken zijn aangebroken, de tijd vliegt voorbij! En de eerste week op mijn nieuwe project zit er ook alweer op. De tijd gaat zo snel omdat ik eigenlijk gewoon onwijs aan het genieten
ben. Ik geniet dan ook van alles hier. De gezelligheid in huis, sinterklaasavond vieren, de mini bus, de mensen, de cultuur, de openheid en de oprechte interesse van mensen. Ondanks dat het nu half
november is, is het eigenlijk vrij normaal nu dat de zon hier dagelijks schijnt, dat het iedere dag warm is en het met de dag soms nog warmer lijkt te worden. Nu het nog kan moet ik er nog van
genieten. Dus ik lig dit weekend lekker aan het zwembad, mijn blog schrijven, bijkomen van afgelopen week en nog een mooi kleurtje creëeren.
Afgelopen maandag zijn Joy en ik gestart op ons nieuwe project, chiptipi children of the nations. Dit is een huis voor weeskinderen van verschillende leeftijden. De meeste kinderen zijn tussen de
5-16 jaar oud. Er zijn 2 jongere kinderen, een jongetje van 1 jaar en een baby van zo twee weken. Ook is er 1 gehandicapt meisje in het weeshuis. De kinderen uit het weeshuis gaan 's ochtends naar
school, komen dantussen 12 en 14 uurterug. Dan is het tijd om te eten en huiswerk te maken. We helpen met hun huiswerk en gaan daarna heerlijk met de kinderen spelen. Onbezorgd spelen, met een bal,
puzzeltjes of andere leuke spellen. Het maakt niet uit wat het is, een beetje creatief zijn en je kan het zo leuk maken als je zelf wilt. Het weeshuis word gerund door een huismoeder en een
huisvader. Daarnaast zijn er een stuk of 6 'aunties' die de boel draaiend houden. Vanaf dag 1 zijn wij ook auntie geworden, nooit gedacht dat dat zo snel kon gaan, haha. Wat een liefdevolle mensen
werken daar en je voelt je vanaf het eerste moment welkom. Als je het over gastvrije mensen hebt, heb je het over hen. Iedereen eet daar sima als middag eten. Aangezien wij daar niet zo van houden
word er iedere dag speciaal voor ons gekookt. Rijst met saus en groenten. Van de week kregen we zelfs spaghetti, onwijs lief en ze doen het met zo veel liefde!
Op het terrein zit ook een schooltje, apart van het weeshuis. Hier zitten hele jonge kinderen op, tussen de 2-5 jaar. Zij krijgen Engelse les, leren het alfabet, cijfers, kleuren en Engelse
woorden. Joy en ik hebben van de week onze eerste les gegeven. Het was nog niet zo een succes eigenlijk. Van de 25 kinderen kunnen er maar twee een beetje Engels (ook niet gek op die leeftijd
natuurlijk). Er is een hoop improvisatie en geduld nodig. Wat mij opviel is dat deze kinderen niet kunnen puzzelen of kleuren. Met pen en papier maken ze alleen de dingen die ze leren zover dat
lukt (alfabet en cijfers) en met puzzels hebben ze geen flauw idee wat ze ermee aan moeten. Ik heb een aantal hele simpele puzzels gekocht zodat ze het kunnen gaan leren. Ze weten ook niet goed hoe
ze met spullen om moeten gaan en zuinig ijn ze niet. Als je 1 ding uit je tas haalt stormen alle kinderen op je af. Een goed doel om aan te werken, om het een beetje te gaan leren in deze korte
periode.
Op het project hadden we maandag een onwijs gave dag. De verjaardagen van de weeskinderen worden samen gevierd, ieder half jaar. Maandag was het dus zover. Er kwam een mega muziekinstallatie
tevoorschijn. Met heel veel muziek en gezelligheid is er wat afgedanst. Natuurlijk konden wij niet achterblijven. Het was niet de kindermuziek die wij in Nederland kennen met K3 en kinderen voor
kinderen, maar gewoon wat wij ook luisteren. De kinderen leren al vanaf jongs af aan om te dansen. Wat wij dansen noemen, kunnen we dus eigenlijk helemaal geen dansen noemen. We werden er flink uit
gedanst, maar wat een gezelligheid en sfeer! Geweldig!
We hebben deze week afscheid genomen van twee vrijwilligers, Myrthe en Thea. Ik ben met Myrthe mee geweest naar het vliegveld. Wat was dat gek, we hadden dezelfde heenvlucht en zij gaat nu al naar
huis! Het huis begint zo langzaam leger te raken. Nu zijn we nog met 8 maar de komende drie weken gaan er nog 3 weg. Dat gaat dan hard ineens.
Afgelopen donderdag ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ik wilde een dag mee lopen op de operatie kamer (OK). Helaas ging het iets anders dan gepland. De OK kleding bestond uit een lange, brede jas
tot aan mijn kuiten (er is maar 1 maat hier). Hieronder gingen kaplaarzen maat 44 (past perfect natuurlijk) die tot aan mijn knieën kwamen. Een mutsje op mijn hoofd en een mondkapje voor en ik was
er klaar voor. De anesthesist, verpleegkundige en dokter waren heel vriendelijk. Na wat gekletst te hebben konden ze gaan beginnen. Ik was toen zo'n 30 minuten binnen bij de OK. Nadien had verteld
dat het warm was, dat je dus goed moest drinken en er bij moest gaan zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat ik op het krukje was gaan zitten, werd ik eigenlijk heel snel duizelig. Hoofd naar beneden
en gezegd dat ik me niet zo goed voelde. Helaas was dat al te laat. Voordat ik het wist was ik flauw gevallen. Ze hebben goed voor me gezorgd en ik voelde me snel weer goed. Ik baalde onwijs en
schaamde me dat het gebeurd was. Ik denk dat het echt door de warmte kwam. Wat had ik graag de OK gezien, maar dat zat er niet meer in helaas..
Ondanks alle gezelligheid en mooie ervaringen heb ik soms wel eens verlangen naar huis. Maar als ik me dan bedenk dat ik nog maar 4 weken heb is dat zo weer voorbij. Het ene moment voelt het alsof
ik heel ver weg ben en het andere moment totaal niet. Gelukkig kan ik door het internet af en toe toch weer wat dichterbij huis zijn, vrienden en familie spreken en zien!
Nu is het tijd om echt te genieten van een heerlijk onbezorgd weekend. De zon het zwembad en alle gezelligheid hier. Tot volgende week! Een warme knuffel vanuit Malawi! Tionanna!
