De laatste week is alweer voorbij. We hebbenleuke dingen gedaan op het project. We hebben een dag geschminkt, muziek geluisterd, gedanst en allerlei spelletjes gedaan.

Afgelopen vrijdag was onze laatste dag op het project en daarmee ook de dag dat we afscheid hebben genomen. We hebben wat Nederlandse spelletjes gedaan, koekhappen en spijker poepen. Limonade en lolly's erbij. We hadden een taart besteld waarop stond; zikomo kwambiri love Natasja n Joy. Het betekend heel erg bedankt in het Chichewa. We wisten dat de kinderen gek zijn op taart en het was dan ook een groot succes. Er werd voor ons gebeden, gezongen, gedanst en muziek gemaakt. Van iedereen kregen we een knuffel en ze hadden nog een presentje. Een tas van Afrikaanse stof, erg leuk! En dan zat het er echt op. Hoe gek het ook is om daar weer weg te gaan, ergens voelt het niet heel veel anders dan de andere dagen. Dat besef zal nog wel komen.

Als ik terug kijk op deze drie maanden kan ik zeggen dat ze voorbij zijn gevlogen. Soms besef ik het nog niet helemaal, dat ik nu hier ben en wat ik allemaal heb mogen mee maken. Het avontuur begon thuis al, met een mooi afscheids/verjaardags feest. Alle lieve vrienden en familie die erbij waren. Dat maakte het afscheid misschien wel alleen maar moeilijker. Het wachtenop maandag 21 septembertotdat het tijd was om te vertrekken was heel moeilijk. En na een moeilijk afscheid en lange reis waren we eindelijk aangekomen. Helaas zonder koffers maar die konden we snel ophalen. De eerste tijd moest ik wel heel erg wennen. Ik had het gevoel dat ik een beetje was gedropt bij Mabuya Camp, ik wist nog niets, kende de omgeving niet en had eigenlijk geen flauw idee hoe alles in dit land werkt. Gelukkig werd dat snel anders. Doordat ik me ook steeds meer op mijn gemak ging voelen hier, werd het gemis naar huis ook minder.

In het doing good huis heb ik echt onwijs genoten. Ik denk dat ik geluk heb gehad met alle leuke en lieve vrijwilligers die er op hetzelfde moment zaten. Eigenlijk een huis vol gezelligheid. Iedereen is geïnteresseerd in elkaar, we,hebben oneindig veel potjes uno gespeeld, gekookt, afwassen en nog veel meer. Gokken wanneer de stroom uit en aan gaat, balen wanneer het water er weer eens af ligt en het hele huis bij elkaar gillen zodra er een kakkerlak gespot was. Gelukkig waren er genoeg Doom spuit flessen in huis en zijn ze grof gebruikt. En het blijft schikken, nog steeds. Niet alleen de kleine en grote kakkerlakken, maar ook de kikkers en motten waren van de partij. Dan heb ik het nog niet over de honden van de buren gehad. Ze houden ervan om kleding van de waslijn op te eten en je de hele nacht wakker te houden door blaffend onder je raam te staan.

Wat betreft het project ging alles anders dan verwacht. Het ziekenhuis heb ik bijna niet gezien, op een aantal dagen na. Een dag op de spoedeisende hulp, op de under 5, kinderafdeling en een poging op de operatie kamer gedaan. De outreach was wel een geslaagde dag, waarbij we onwijs veel vaccins hebben gegeven en ons steentje hebben kunnen bijgedragen. Ik ben onwijs blij geweest met de beslissing om naar het project Children of Blessings te gaan. Wat een lieve mensen zijn daar. Ook was het heel erg afwisselend, school, fysiotherapie, outreach en de epilepsie poli. Hetzelfde geld voor het project Chitipi Children of the Nations. Het was heerlijk om een maand lang onbezorgd te kunnen spelen, leuke dingen te kunnen doen en je ook daar gewaardeerd en welkom voelt. Ook met de andere projecten ben ik een dagje mee geweest. Leuk om te zien wat iedereen mee maakt, in wat voor deel van de stad ze zitten en welke creativiteit erin gestopt wordt met uiteindelijk een prachtig resultaat.

Alle dingen die hier zo anders zijn in het land, dan dat we gewend zijn in Nederland. Het vervoer, de mini bus, tuktuk en de fietstaxi. Een enorme ervaring en hoe vaker ik het gedaan heb, des te normaler het is geworden. Ook het links rijden en lopen is nu normaal, dat zal wel weer even wennen worden in Nederland. Het mooie van dit land zijn ook de mensen, die altijd vriendelijk zijn, je begroeten, vragen hoe het gaat en altijd in zijn voor een leuk praatje.

Naast al deze dingen heb ik ook genoten van leuke uitstapjes die we hebben gedaan. We zijn de nhakoma mountain wezen beklimmen, waar we prachtig uitzicht hadden. We zijn met de groep van 10 man naar Senga Bay geweest, wat aan Lake Malawi zit. Met hierbij het Sand Festifal. Een Afrikaans festival, ik had nooit van te voren kunnen bedenken dat ik dat zou gaan mee maken. Dat geld hetzelfde voor de voetbal wedstrijd, maar we hebben het echt gedaan. Aan het eind ben ik nog samen met Nadien naar Cape Maclear geweest, wat een echt avontuur is geworden maar wel een hele mooie. Het leukste uitstapje van allemaal is wel de safari in Zambia geweest, wat een ervaring!

Van te voren heb ik nooit kunnen bedenken dat het zo ging lopen. Het was niet altijd makkelijk, maar gelukkig waren er onwijs lieve mensen om mij heen. Ook de beslissing om een maand eerder naar huis te komen, was moeilijk maar ik sta er helemaal achter. Ik ben onwijs blij wat ik heb mogen mee maken hier in Malawi. Ik heb ook genoten van iedereen die zo heeft mee geleefd en meegelezen. Ik kan me nu wel weer verheugen om naar huis te gaan.Morgen om 11 uurword ik opgehaald, om half 2 zit ik in het eerste vliegtuig en woensdag om kwart over 8 's ochtends ben ik weer geland op Schiphol. De tijd is voorbij gevlogen!

Bedankt voor jullie betrokkenheid. Tot snel, in Nederland!

Tionanna!

Deze week heb ik een avontuur beleefd, samen met Nadien. We zijn naar Cape Maclear geweest en we hebben het zelf ondernomen. Met wat informatie vooraf van Liset gekregen te hebben waren we er klaar voor.Vrijdagochtendom 6.30 uur werden we door de tuktuk opgehaald. Hij heeft ons naar de stad gebracht. Hier is een groot terrein waar enorm veel bussen staan. Wij moesten de bus naar Monkey Bay hebben, gelukkig bracht William (de tuktuk driver) ons naar de goede bus. Het was een enorme drukte daar. Voor 2700 kwacha (4,30 euro) konden we de bus in. Er zaten nog maar een paar mensen in. De bus had plek voor zo'n 60 man. We zijn achterin gaan zitten, hier hadden we lekker veel ruimte. Voor ons zat een vrouw die ook naar cape maclear ging. Haar oom sprak goed Engels, hij wilde ons graag helpen. Hij wilde een taxi regelen zodat we vanaf Monkey Bay naar Cape Maclear konden. En dat heeft hij gedaan. De bus zou om 7.30 uur vertrekken. Het is natuurlijk Afrika, dus we hadden er niet op gerekend dat hij op tijd zou vertrekken. Uiteindelijk vertrok de bus om 10.30 uur. De bus had iets wat moeite om weg te rijden, maar hij deed het! De eerste stop was al na een paar honderd meter voor het tankstation. Rondom de bus kwamen vanuit alle hoeken mensen aangelopen, die dingen wilde verkopen. Eten, drinken maar ook tassen en souvenirs. Je bedenkt het zo gek nog niet en ze verkochten het. Het werkt dan als volgt. Je gaat half uit het raam hangen en de verkoper gaat op zijn tenen staan (de bus was best wel hoog). Door het raampje worden de spullen en het geld gegeven. Alleen dat al was een belevenis op zich. Het was een lange maar erg leuke reis. Onderweg kwam de president langs, in een stoet van minimaal 20 auto's. Iedereen op de weg moet stil staan en wachten. Daar hebben we uiteindelijk zo'n 30-45 minuten voor stil gestaan. Later had de bus nog een mankement waardoor we nog ruim 1,5 uur stil stonden. Om 17.30 uur was het zover, we kwamen aan bij Monkey Bay. Daar konden we nauwelijks uitstappen of de taxi stond al klaar. We zijn er maar van uit gegaan dat het goed was en zijn ingestopt. De taxi werd eigenlijk een soort mini bus, proppen zodat er voldoende mensen in konden. Na 30 minuten gereden te hebben kwamen we bij onze lodge aan. De reis duurde dus erg lang, maar onderweg hebben we kunnen genieten van het prachtige uitzicht en het landschap van Malawi. We hadden een dorm voor twee personen geboekt. Dit is een kamer met twee bedden, een douche en toilet. Verder waren er vrijwel geen faciliteiten. We hebben onwijs veel geluk gehad. Er was iets met de kamer die we geboekt hadden en nu mochten we naar een andere kamer. Voor Afrikaanse begrippen, een luxe kamer! Een kamer met heerlijke bedden, een wind waaier, een mooie douche met warm water en een eigen toilet! Wat een geluk hebben we gehad. We zijn 's avonds bij een plaatselijk 'restaurant' gaan eten. Gezellig bij kaarslicht want de elektriciteit lag er uit. Een heerlijk bord spaghetti, daar was ik wel aan toe. Na deze lange dag zijn we lekker naar bed gegaan, zaterdag en zondag genieten van deze prachtige plek!

Genoten hebben we zeker. Het uitzicht was prachtig. Officieel is het een meer, maar als je kijkt lijkt het net een zee. Het is een prachtig plaatje, met blauw water, bootjes en een heerlijk 'strand'. We zijn in slaap gevallen en wakker geworden met het geluid van golven. Zaterdag hebben we de hele dag op het 'strand' gelegen. Heerlijke ligbedjes, en de temperatuur van het meer was precies goed. Het was echt heel erg warm, dus afkoeling in het meer hadden we wel nodig!

Op zondagzijn we een kano trip gaan maken, in een echte Afrikaanse kano. Dat is een oude boomstam, waar in het midden een smal gat zit en nu als kano werkt. De man die het organiseerde ging met ons mee. Je moest op de zijkant van de kano zitten, omdat het gat in het midden niet groot genoeg is. We gingen naar de overkant, naar het Thumbi eiland. Er werd vis in het water gegooid, waarna er visarenden bij naam geroepen werden en erop af kwamen. Ze kwamen heel dicht bij. Vervolgens gingen we het eiland op. Hier ben ik gaan snorkelen met een simpele snorkel set. Er waren heel veel vissen. Allerlei formaten en verschillende kleuren. Ook brood gevoerd en er kwamen honderden vissen op af. Een hele gave ervaring! Door gezwommen naar het strandje van het eiland en daar lekker gelegen. Hier werd voor ons op het vuur een lunch bereid, rijst met een sausje en vis. De vis heb ik toch maar afgeslagen. Nog even genoten op het eiland en daarna terug naar de lodge. Wat een prachtige plek. Het leek net op een plaatje uit een reisgids.

Na twee dagen genoten te hebben, gingen we maandag weer naar huis. De bus vertrok om 6.00 uur vanuit Monkey Bay terug naar Lilongwe. Er waren twee motors geregeld om ons daar heen te brengen vanaf Cape Maclear. Om 5.10 uur stonden we klaar. Er kwam al een taxi aan die ook naar Monkey Bay ging. Een man van de lodge zei dat we ook met hem mee konden gaan. Dat hadden we gedaan. Na 5 minuten rijden, keerde hij om. Hij zei dat hij terug ging om meer mensen op te pikken. Om een lang verhaal kort te maken, kwam het er op neer dat hij niet van plan was om voor 6 uur Cape Maclear uit te rijden. Helaas konden we op dat moment niets anders meer dan blijven zitten en wachten. We kwamen rond 6.45 uur aan op Monkey Bay. De bus was nu natuurlijk wel op tijd en er zat niets anders op. We moesten met de mini bus naar Lilongwe. Dat werd een minder comfortabele reis, die langer duurde en uiteindelijk ook wat duurder was. We baalden wel echt even heel erg, maar op een gegeven moment hebben we ons erover heen gezet en hebben we er het beste van gemaakt. Na 3 mini bussen verder, een zware bagage tas op onze schoot gehad te hebben en niet meer te weten hoe we moesten zitten kwamen we om 15.00 uur aan. Heerlijk om dan weer 'thuis' te zijn in het doing good huis. Alle spullen stonken naar vis en ik was eigenlijk best wel moe. Toch maar wel eerst alles wassen, want die vislucht was echt heel vies.

Als ik er op terug kijk kan ik eigenlijk wel lachen om onze reis, wat een ervaring zeg. En wat een onwijs mooie plek is Cape Maclear. Ik ben blij dat we mooi weer hebben gehad en zo optimaal hebben kunnen genieten. Dat we dit nog net even hebben kunnen mee pakken voordat het avontuur hier in Malawi is afgelopen.

De laatste week is aangebroken en daarmee ook de laatste dagen op mijn project. De tijd gaat nu echt heel erg snel en voor ik het weet ben ik alweer in Nederland. Dus voor nu wordt het optimaal genieten en deze mooie ervaring goed afsluiten.

Tsiku labwino (Fijne dag!)!

Afgelopen week ben ik maar drie dagen op mijn eigen project geweest. Het waren drie leuke dagen, spelen met het springtouw, het balletje en ballonnen. Een dag ben ik samen met Joy mee geweest naar Ellen haar project. In het begin ben ik hier al een keertje geweest. Het is een weeshuis voor kinderen tot 5 jaar. We hebben op haar project geschminkt. Nu kon ik me niet herinneren dat ik ooit kinderen heb geschminkt, dus dat werd nog een opgaven. We hebben het onszelf niet te moeilijk gemaakt, een leeuwtje, prinses of vlinder. Ze hadden daar al eens eerder geschminkt, dus ze wisten gelukkig al een beetje wat ze te wachten stond. Het waren een stuk of 45 kinderen en ze vonden het erg leuk! Een geslaagde dag. De rest van de dag nog geknuffeld met de baby's, heerlijk voor een dagje.

Ook ben ik nog een dag met Hannah en Frank mee geweest. En wel op een speciale dag, hun afscheid. We gingen met de tuktuk heen, aangezien ze nog best wel wat spullen hadden om uit te delen aan de kids. We begonnen met een laatste les in standard 6. Een speciale les vandaag, namelijk een Nederlands lesje. De kids vonden het geweldig! Hierna waren de leerlingen en leraren druk met het regelen van de laatste dingen voor het afscheid. Toen ze erbij mochten komen, zat het hele lokaal vol met alle leerlingen van de school. Met veel enthousiasme werden ze zingend binnen gehaald. Er werden liedjes gezongen, een speech gehouden en hun voeten werden gewassen. Dit is een soort traditie en gewoonte, wat daar gedaan wordt. Nog een certificaat vanuit doing good en toen was het tijd voor Hannah en Frank. Ze hadden voor iedere leerling een schriftje, lineaal en pennen. Ze vonden dat erg leuk en het verliep goed. Voor de kleinste kinderen hadden ze ballonnen en een lolly, ook een groot succes! 'S middags zijn we bij een plaatselijk 'restaurant' wezen eten. Ze hebben een zelf gemaakte frituurpan, vuur onder een ijzer plaat met olie in een soort kom. Hierin werden aardappels gebakken, waarmee ze dus een soort patat maken. Een beetje salade erbij en de maaltijd is compleet. Het was lekker, maar vooral erg leuk om het op deze manier een keer gedaan en gezien te hebben. 'S middags was de laatste keer dat de sport en spel middag gehouden werd. Met veel kids en heel veel spelletjes hebben we er een top middag van gemaakt. Wat een heerlijke, lieve kinderen. Ze liepen zingend mee tot aan de mini bus, wat een mooi afscheid. Ik heb genoten om mee te gaan met Hannah en Frank. Een geslaagde dag. Bedankt jongens!

Iets waar we hier dagelijks gebruik van maken, maar waar ik nog maar weinig over verteld heb is de mini bus. Zoals jullie al weten wordt die zo vol mogelijk gepropt. Hij heeft geen haltes en vertrektijden. Iedere keer als we denken dat we de gekste dingen hebben mee gemaakt, kan het altijd nog erger. Het proppen om met z'n vieren op het bankje te kunnen dat is nu wel normaal. Maar dat er voorin ook 5 mensen gezet worden in plaats van 3, dat hadden we nog niet mee gemaakt. Ook in de achterbak, nou ja eigenlijk kan je het geen achterbak noemen, zijn er wel eens twee mensen gezet. In de achterbak kan je zitten, maar dan hangen je benen buiten de auto. De deur die er vaker uitvalt of niet dicht gaat dan wel. De radio die onwijs hard staat dat je er gek van wordt. En de bekende radio zender; muli bwanji driver? (Hoe gaat het bestuurder?). Het leuke is dat iedere rit weer anders is en als je denkt dat je alles gehad hebt komt er toch weer iets nieuws boven.

Hier, in Malawi, is er met veel regelmaat politiecontrole op de weg. Dit is absoluut niet te vergelijken met Nederland. Ze letten hier ook op hele andere dingen. Er wordt gekeken naar het rijbewijs en of de vergunningen van taxi's kloppen (dit is nog wel normaal). De mini bus wordt gecontroleerd op het aantal mensen erin. De drivers van de mini bus weten precies waar de politie controle is. Officieel mogen er maximaal 3 mensen op 1 bankje, wat dus nooit zo is. Het verschilt per mini bus wat ze doen. Een aantal kiezen er voor, om de politie om te kopen met 500 kwacha (0,80 euro) en dan te mogen doorrijden. Andere kiezen ervoor om wel met het juiste aantal in de mini bus te zitten. Wanneer ze dan toch teveel mensen in de mini bus hebben, gaan het aantal mensen die er teveel in zitten eruit. Ze rennen langs de politie controle en zodra ze er langs zijn stappen ze weer in. Ook hebben ze de keus om een heel eind om te rijden om zo de politie controle te ontwijken. Het blijft allemaal een beetje vreemd. Je mag namelijk van alles, bellen, muziek hard, zonder gordel in de auto (de meeste auto's hebben niet eens gordels), snelheidstellers die het niet doen en nog veel meer. De politie loopt hier rond met een geweer om de hals. Het ziet er wel goed angstaanjagend uit, maar zover wij gezien hebben is er nog nooit een gebruikt gelukkig. Ze zeggen dat het gebruikt wordt om banden van auto's lek te schieten, wanneer mensen door willen rijden. Ik hoop dan maar dat ze goed hebben leren richten..

De afgelopen tijd is het in het huis echt drama met het water en de elektriciteit. Het water is nu alweer een paar keer uit gevallen. Dan merk je pas hoe vervelend het is als je het niet hebt. Je kan niet normaal douchen, afwassen, handen wassen of het toilet doorspoelen. We hebben een hele voorraad water, maar uiteindelijk gaat dat er altijd vrij snel doorheen. Gelukkig valt het niet zo heel lang uit, hooguit twee dagen. Dan kunnen we alles weer bijvullen zodat we voorbereid zijn op de volgende keer. Ook de elektriciteit laat ons een beetje in de steek. Vaak ligt hij er 's middag uit tot en met een uurtje of 22.00. We koken op elektriciteit dus dat betekend dat we eigenlijk niet kunnen koken. Het enige voordeel hiervan is dat we afgelopen week twee keer uit eten zijn geweest en dat smaakte niet verkeerd.

Ondanks dat ik hier nu al 2,5 maand zit, blijf ik nog steeds opkijken van alles wat hier gebeurd. De tijd vliegt echt voorbij en het wordt dus nu nog optimaal genieten van deze prachtige reis!

Liefs en een dikke knuffel!

De kinderen van het weeshuis hebben bijna vakantie. Dat betekend dat ze aankomende week toetsen krijgen en afgelopen week de laatste week met huiswerk was! Ik hoop dat we aankomende week nog een keer met ze mee kunnen naar school, dat lijkt me leuk om een keer te zien. 'S middags vermaken we ons met het knuffelen van baby Daniël en spelen met mike. Ook met het gehandicapte meisje, tepiwa, zijn we op stap geweest. Met de rolstoel buiten wandelen. Dat was wel een opgave, met al het zand, stenen en ongelijkheden buiten. Ik ben er niet helemaal zeker van of ze het leuk vond. Door de ongelijkheden buiten werd ze best wel door elkaar geschud tijdens het lopen. Ik weet in ieder geval dat ze van de aandacht en frisse lucht genoten heeft.

Naast mijn eigen project, ben ik deze week ook nog een dag op outreach geweest met het ziekenhuis en een dag mee geweest met het project van Hannah en Frank. De outreach van het ziekenhuis is van de 'under 5 department'. Dit is een soort ggd voor kinderen tot 5 jaar. De groei wordt bijgehouden door kinderen te wegen en te meten en ze worden gratis gevaccineerd. Met de outreach zijn we naar een klein arm dorpje (Kalima) geweest. Het was zo'n 20 minuten rijden met de ambulance. Toen we aankwamen dacht ik wel even wat gaat dit worden vandaag? Er waren bijna geen kinderen en moeders. De verpleegkundige waren maar een beetje aan het lanteflanteren en het zag er niet naar uit dat we echt wat zouden gaan doen. Gelukkig pakte dat uiteindelijk heel anders uit. Nadat de weegschaal was opgehangen aan een touwtje dat bijna doorbrak, zijn ze na twee kinderen wegen toch maar een nieuwe gaan zoeken (erg verstandig). Langzaam werd het steeds drukker en drukker. Het was in een stenen, open huisje. Op en gegeven moment kwam er bijna geen licht meer door heen, zo vol stond het met moeders en kinderen. Nadat de kinderen gewogen en gemeten waren, werden ze gevaccineerd. Ook de moeders werden gevaccineerd. Ik heb geholpen met vaccineren en voelde me voor het eerst nuttig voor het ziekenhuis. We hebben alleen al 126 moeders gevaccineerd! Laat staan hoeveel het er totaal waren, met alle kinderen erbij. Uiteindelijk was het dus een leuke en geslaagde dag!

Hannah en Frank zitten op het project Lilongwe youth organisation. Dit is te vergelijken met een basisschool. Ze hebben 7 klassen. De leeftijden per klas zijn zeer verschillend en lopen ver uiteen. Frank geeft lessen in standard 6 en 7, daar kon ik af en toe ook nog wel wat van leren. Na een stukje les bij Frank gevolgd te hebben, zijn Hannah en ik gaan knutselen in twee klassen. Met iedere klas wilde ze wat leuks doen. Aangezien die kinderen nooit echt wat knutselen, willen ze gelijk alles hebben wat ze zien. Een beetje een chaos was het dus wel, maar erg leuk en een succes! Hannah en Frank houden twee keer per week een spelmiddag. Alle kinderen zijn hier welkom, ook van buiten de school. Allerlei verschillende spellen worden er gespeeld. Afgelopen donderdag was het onwijs warm, eigenlijk te warm. Met 33 graden rondrennen, het had wel iets koeler mogen zijn. Na een balspel en Anne maria koekoek was het eigenlijk wel klaar voor vandaag. Volgende week ga ik nog een dagje met ze mee, dan duim ik voor een wolkje aan de lucht.

De weekenden zijn erg leuk en gezellig. Vorig weekend hebben we ons gewaagt aan een watergevecht, gelukkig droog je hier zo op. We zijn ook lekker aan het bakken in huis, appeltaart, cake of kruidnoten. Ondanks dat we geen weegschaal, maatbeker en mixer hebben kan het allemaal hier en is het nog lekker ook! De elektriciteit laat ons de laatste week wel een beetje zitten. Het valt vaak4-6 uurper dag uit en precies rond het avondeten. Dat betekend dat we dan niet kunnen koken. Dan word het vaak weer gewoon brood of wat sla. Hopen dat het aankomende week weer normaal gaat worden, dat brood ben ik wel een beetje zat nu!

Gisteravond zijn we met een aantal uit geweest in de stad. Samen met onze taxi chauffeur, Rashid, gingen we naar een 'culture club'. Het was ergens achterin Lilongwe, een beetje in een buiten wijk. Het was echt een onwijs geslaagde avond. Leuke muziek, veel mensen en vooral heel veel gezelligheid! Rashid bleek nog jarig te zijn, dus we hebben er een leuke birthday party van gemaakt!

Het regenseizoen is begonnen en zo nu en dan komt er ineens een bui naar beneden. Voorafgaand aan de bui gaat het hard waaien. Gister was er ook onweer bij! De temperatuur is dan eigenlijk wel lekker, het koelt dan wel wat af voor even.

Dus voor de verandering is het nu een bewolkte groet vanuit het Doing Good huis. Veel liefs!

Afgelopen maandag zijn Joy en ik gestart op ons nieuwe project, chiptipi children of the nations. Dit is een huis voor weeskinderen van verschillende leeftijden. De meeste kinderen zijn tussen de 5-16 jaar oud. Er zijn 2 jongere kinderen, een jongetje van 1 jaar en een baby van zo twee weken. Ook is er 1 gehandicapt meisje in het weeshuis. De kinderen uit het weeshuis gaan 's ochtends naar school, komen dantussen 12 en 14 uurterug. Dan is het tijd om te eten en huiswerk te maken. We helpen met hun huiswerk en gaan daarna heerlijk met de kinderen spelen. Onbezorgd spelen, met een bal, puzzeltjes of andere leuke spellen. Het maakt niet uit wat het is, een beetje creatief zijn en je kan het zo leuk maken als je zelf wilt. Het weeshuis word gerund door een huismoeder en een huisvader. Daarnaast zijn er een stuk of 6 'aunties' die de boel draaiend houden. Vanaf dag 1 zijn wij ook auntie geworden, nooit gedacht dat dat zo snel kon gaan, haha. Wat een liefdevolle mensen werken daar en je voelt je vanaf het eerste moment welkom. Als je het over gastvrije mensen hebt, heb je het over hen. Iedereen eet daar sima als middag eten. Aangezien wij daar niet zo van houden word er iedere dag speciaal voor ons gekookt. Rijst met saus en groenten. Van de week kregen we zelfs spaghetti, onwijs lief en ze doen het met zo veel liefde!

Op het terrein zit ook een schooltje, apart van het weeshuis. Hier zitten hele jonge kinderen op, tussen de 2-5 jaar. Zij krijgen Engelse les, leren het alfabet, cijfers, kleuren en Engelse woorden. Joy en ik hebben van de week onze eerste les gegeven. Het was nog niet zo een succes eigenlijk. Van de 25 kinderen kunnen er maar twee een beetje Engels (ook niet gek op die leeftijd natuurlijk). Er is een hoop improvisatie en geduld nodig. Wat mij opviel is dat deze kinderen niet kunnen puzzelen of kleuren. Met pen en papier maken ze alleen de dingen die ze leren zover dat lukt (alfabet en cijfers) en met puzzels hebben ze geen flauw idee wat ze ermee aan moeten. Ik heb een aantal hele simpele puzzels gekocht zodat ze het kunnen gaan leren. Ze weten ook niet goed hoe ze met spullen om moeten gaan en zuinig ijn ze niet. Als je 1 ding uit je tas haalt stormen alle kinderen op je af. Een goed doel om aan te werken, om het een beetje te gaan leren in deze korte periode.

Op het project hadden we maandag een onwijs gave dag. De verjaardagen van de weeskinderen worden samen gevierd, ieder half jaar. Maandag was het dus zover. Er kwam een mega muziekinstallatie tevoorschijn. Met heel veel muziek en gezelligheid is er wat afgedanst. Natuurlijk konden wij niet achterblijven. Het was niet de kindermuziek die wij in Nederland kennen met K3 en kinderen voor kinderen, maar gewoon wat wij ook luisteren. De kinderen leren al vanaf jongs af aan om te dansen. Wat wij dansen noemen, kunnen we dus eigenlijk helemaal geen dansen noemen. We werden er flink uit gedanst, maar wat een gezelligheid en sfeer! Geweldig!

We hebben deze week afscheid genomen van twee vrijwilligers, Myrthe en Thea. Ik ben met Myrthe mee geweest naar het vliegveld. Wat was dat gek, we hadden dezelfde heenvlucht en zij gaat nu al naar huis! Het huis begint zo langzaam leger te raken. Nu zijn we nog met 8 maar de komende drie weken gaan er nog 3 weg. Dat gaat dan hard ineens.

Afgelopen donderdag ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ik wilde een dag mee lopen op de operatie kamer (OK). Helaas ging het iets anders dan gepland. De OK kleding bestond uit een lange, brede jas tot aan mijn kuiten (er is maar 1 maat hier). Hieronder gingen kaplaarzen maat 44 (past perfect natuurlijk) die tot aan mijn knieën kwamen. Een mutsje op mijn hoofd en een mondkapje voor en ik was er klaar voor. De anesthesist, verpleegkundige en dokter waren heel vriendelijk. Na wat gekletst te hebben konden ze gaan beginnen. Ik was toen zo'n 30 minuten binnen bij de OK. Nadien had verteld dat het warm was, dat je dus goed moest drinken en er bij moest gaan zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat ik op het krukje was gaan zitten, werd ik eigenlijk heel snel duizelig. Hoofd naar beneden en gezegd dat ik me niet zo goed voelde. Helaas was dat al te laat. Voordat ik het wist was ik flauw gevallen. Ze hebben goed voor me gezorgd en ik voelde me snel weer goed. Ik baalde onwijs en schaamde me dat het gebeurd was. Ik denk dat het echt door de warmte kwam. Wat had ik graag de OK gezien, maar dat zat er niet meer in helaas..

Ondanks alle gezelligheid en mooie ervaringen heb ik soms wel eens verlangen naar huis. Maar als ik me dan bedenk dat ik nog maar 4 weken heb is dat zo weer voorbij. Het ene moment voelt het alsof ik heel ver weg ben en het andere moment totaal niet. Gelukkig kan ik door het internet af en toe toch weer wat dichterbij huis zijn, vrienden en familie spreken en zien!

Nu is het tijd om echt te genieten van een heerlijk onbezorgd weekend. De zon het zwembad en alle gezelligheid hier. Tot volgende week! Een warme knuffel vanuit Malawi! Tionanna!

Maandag ging Ellen met ons mee. De outreach naar nwangwa. Dat betekende 3 kwartier op de fietstaxi heen en weer drie kwartier terug. Het blijft echt geweldig. Woensdag deden we dezelfde outreach, alleen gingen Myrthe en Thea vandaag mee. Er waren veel kinderen en we hebben er een hele leuke middag van gemaakt. Lesjes gegeven in kleine groepjes en ballonnen opgeblazen en erop getekend. Wat is het fijn om wat extra aandacht te kunnen geven aan de kinderen. Die blije gezichten maken mijn hele dag weer.

Dinsdag gingen Frank en Hannah mee. De dag begon vroeg,om 8 uurmoesten we verzamelen in area 25. Dat betekende om 6.45 uur weg zodat we op zijn Hollands op tijd konden zijn. Gelukkig was onze Afrikaanse lerares natuurlijk op zijn Afrikaans te laat. Na 30 minuten was zij er nog niet. Gelukkig kwam toen Harry onze fysiotherapeut langs op de fietstaxi. Hij ging met de motor, maar ging voor ons 3 fietstaxi's regelen zodat we naar het eerste dorpje konden. Dus uiteindelijk na 3 kwartier wachten konden we op de fietstaxi stappen, alleen zonder lerares en zonder Harry. Het waren vaste fietstaxi's dus dat vertrouwden ik wel. Even later nadat we waren aangekomen bij het dorpje, kwam de lerares met de fietstaxi. Ze verontschuldigde zich dat ze zo laat was maar de mini bus was volgens haar zo langzaam. Ja, wij hebben die smoes ook wel eens gebruikt als we laat waren, haha. Hannah had vanuit thuis wat spelletjes, puzzels en papier meegenomen. Dat was echt een groot succes. We hadden allemaal 1-2 kinderen die we nu heel goed konden helpen. De tijd vloog voorbij. Ook hadden we ballonnen voor de kinderen en konden we er een leuk gezichtje op tekenen. Ze waren er helemaal gelukkig mee. Op naar het volgende dorpje. Heb ik al eens verteld hoe leuk Frank is met kinderen? Met helemaal niets kan hij zo veel kinderen blij en gelukkig maken. Nadat we waren aangekomen had hij al vrij snel allemaal kinderen om zich heen. Het eerste spel werd al gespeeld. Met een balletje proberen drie stokjes om te rollen. Heel simpel, maar heel leuk! Vervolgens even een boterham gegeten en de kinderen waren het nog niet zat. Nadat bleek dat voor ons eigen project eigenlijk heel weinig kinderen kwamen, konden we verder gaan met de spelletjes. Frank en Hannah hebben op hun eigen project twee keer in de week een spelletjes middag. Genoeg spelletjes die ze dus kennen. We begonnen met gewoon tikkertje. De kinderen vonden het geweldig. Er kwamen ook steeds meer kinderen bij, dolle pret! Vervolgens konden we nog verder gaan met fox in the hole. De kinderen snappen het zo snel en hebben zo door hoe het spelletje werkt. Ze doen zo enthousiast mee. Het was echt een geweldige middag. Ook hier gingen we aan het eind een ballon uitdelen. De kinderen waren alleen iets te hebberig. Iedereen wilde en was bang dat hij werd overgeslagen. Dat resulteerde in een iets te enthousiaste groep kinderen die niet van je af waren te krijgen. Ik weet zeker dat deze kinderen een onvergetelijke middag hebben gehad, en ik trouwens ook. De rit op de fietstaxi was vandaag anders dan anders. Er lopen hier namelijk heel vaak beesten op straat rond, honden, geiten, kippen, varkens, koeien en nog veel meer. Nadat mijn fietstaxi langs het varken was gereden, bedacht het varken daarna om toch over te steken. Dat resulteerde in het feit dat het varken werd geschept door Hannah haar fietstaxi. Uiteindelijk bleek hij dood te zijn en kwam de eigenaar geld eisen bij de fietstaxi. In eerste instantie wilde hij 7000 kwacha krijgen. De fietstaxi verdiend hier maar 2800 kwacha voor het ritje. Uiteindelijk moest hij 2500 kwacha betalen en hebben wij wat fooi gegeven aan de fietstaxi zodat hij toch nog iets verdiende met zijn harde werken vandaag. In plaats van uit eten te gaan, hebben we gebarbecued. Heerlijk!

Na drie lange dagen, konden wedonderdag ochtendrustig aan doen. We hadden alleen 's middags project. Vanmiddag was er epilepsie poli. Het blijft ongelofelijk wat voor verhalen je daar hoort. Kinderen die van jongs af aan al veel insulten hebben en pas veel later geholpen kunnen worden. Ook het aantal en de duur van de insulten kunnen zo lang zijn. Het belang van dit project is zo groot voor deze kinderen. Daar heb ik echt respect voor.Het was echt een middag die voorbij vloog en die heel interessant was.Uiteindelijk waren we net voor het donker thuis, doordat de mini bus er ontzettend lang over deed. De fietstaxi die voor een groot deel van de tijd naast ons reed was bijna sneller. Gelukkig kan het hier gewoon allemaal in Malawi en vooral niet te veel haast hebben maar geduld. Vandaag hadden we geen geluk met de elektriciteit. Om 21.30 uur ging het pas weer aan, dat betekende dat we dus niet hadden kunnen koken. Het bekende eitje stond dus weer op het menu.

Vandaag was echt een geweldige dag. Het was onze laatste dag op het project. We hebben Hannah en Frank meegenomen, we konden hun hulp goed gebruiken aangezien we wilde gaan knutselen met de kinderen. We hebben met ieder kind een muts geknutseld. Ze mochten kleuren, plakken en knippen. Het was echt een groot succes, niet alleen voor de kinderen maar ook voor ons. Hoe blij ze waren met de aandacht en het knutselen. We hadden ook nog cake gebakken die goed in de smaak viel. De kinderen hadden ook nog wat voor ons. Ze hebben zelf een kaart gemaakt, met vingerafdrukken en de namen erbij. De leraressen hebben binnenin een stukje geschreven. Na heel wat liedjes en dansjes was het dan toch echt tijd om te gaan. Iedereen was zo lief daar, dat ga ik echt missen. Maar ik kan vooral terug kijken op een hele mooie ervaring en een hele mooie tijd! Mijn volgende project wordt chitipi children of the nations (een weeshuis). Hier ga ik proberen net zo een leuke tijd te hebben en ik heb er alle vertrouwen in dat dat helemaal gaat lukken!

Ook zijn we naar een middag outreach geweest, nadat we 's ochtends op het schooltje hadden geholpen. Deze was voor de verandering weer heeeel anders. We gingen met de mini bus naar een ander deel van Lilongwe. Vanuit daar hebben we een nieuwe manier van vervoer uitgevonden. Met de taxi, maar dan ipv maximaal 5 personen met 8 personen erin. Dat betekent vier volwassen mensen op de achterbank en drie voorin. De derde persoon voorin zit dan op de handrem en de versnellingspook. Ja het was weer erg leuk om mee te maken, het kan allemaal hier in Malawi. Verder was de outreach eigenlijk hetzelfde in de andere dorpjes. Puzzels maken, het leren van het alfabet, cijfers, dagen en maanden. En een stukje fysiotherapie.

Afgelopen weekend zijn we naar Senga Bay geweest. Dit is een plaatsje aan Lake Malawi. Het is een meer, maar het lijkt net een zee. We zaten in een lodge die gelijk aan het 'strand' zat, heerlijk! We sliepen met zijn tienen op 1 kamer, dolle pret was dat natuurlijk. Er was dat weekend ook een festival; sand music festival. We hadden hier met zijn tienen kaartjes voor gekocht. Het was dichtbij onze lodge, maar omdat het donker was, konden we het niet lopen. We hadden een mini bus waarmee we met zijn tienen werden gebracht en gehaald. Het was onwijs leuk om te ervaren hoe dat hier is en gaat. Het gaat namelijk ook echt op zijn Afrikaans. Niet alles was op tijd klaar met opbouwen en het programma met artiesten liep ook uit. We hebben twee heerlijke avonden gehad, we konden lekker meezingen en dansen en de sfeer was onwijs goed! Het was een goeie keus om daar heen te gaan. Na wat korte nachtjes zijn we lekker op het strand gaan liggen om bij te komen. Een potje uno kon daar natuurlijk niet bij gemist worden. Voor we het wisten hadden we een hele grote groep kinderen om ons heen staan. Ze vonden het interessant wat we allemaal aan het doen waren, gingen er rustig bij zitten/liggen. We waren een echte attractie. Het was een heerlijk weekend op een prachtige plek!

Afgelopen week werd er regen voorspeld in Malawi. Wij waren die dag op outreach en onze fietstaxi wilde voor de regen weer terug zijn. Dat betekende dat ze echt onwijs hard gingen fietsen. Hobbelend door de gaten in het zand, de berg af op een mega snel tempo. Ik moet toegeven het was best wel een beetje eng af en toe. Gelukkig zijn we heel, veilig en op een paar druppels na droog thuis gekomen. Het heeft wel echt geregend. Een bui van zo 20-30 minuten. Het is heel leuk om te zien, het is hier nu wel afgekoeld tot zo'n 20-25 graden. Iedereen loopt er nu bij alsof het -10 is. Winterjassen, omgeslagen doeken en mutsen op. En wij lopen gewoon in dezelfde kleding rond. Nu heb ik eigenlijk ook geen problemen met de regen, eigenlijk is het wel lekker dat het nu een beetje afgekoeld is (voor een paar dagen).

De afgelopen tijd zat ik nog met een dilemma. Ik had namelijk gehoord dat we vanaf23 decembernog maar met zijn drieën in het doing good huis zitten. Nu zitten we met zijn tienen en heb ik het onwijs naar mijn zin. Het is leuk in het huis en mijn project bevalt ook heel goed. Ondanks dat ik het nu zo naar mijn zin heb, heb ik besloten (en Nadine ook) om een maand eerder naar huis te komen. Ik heb heel lang zitten twijfelen, maar ik weet dat ik hier goed aan doe. Als ik was gebleven had ik mij hier alleen gevoeld en was mijn laatste maand een stuk minder leuk geweest. Nu weet ik dat ik er drie hele mooie maanden van maak en het daarmee mooi afsluit. Gelukkig heb ik dit kunnen delen met mijn huisgenoten, hebben zij mij geholpen door er voor me te zijn toen ik ze nodig had en staan ze helemaal achter mijn beslissing. Zij weten hoe het is om hier te zitten en dat maakt het een stuk makkelijker om het erover te hebben en te begrijpen. Bedankt allemaal!23 decembersta ik weer op Schiphol en ik ga er nu nog ruim 6 hele mooie weken van maken!

Ik vind het onwijs leuk om te zien en te horen hoeveel van al mijn vrienden, familie en kennissen mijn blog lezen en erop reageren. Heel erg leuk! Dat maakt het ook echt leuk om weer een nieuwe blog te schrijven en jullie op de hoogte te houden van alles wat hier gebeurd!

Liefs vanuit Malawi!

Rond 15.00 uur kwamen we aan bij het ons verblijf. Er werd ons al verteld dat wanneer we een olifant zagen, afstand moesten houden en het aan de mensen door moesten geven. Ik dacht een olifant hier op het terrein, waar alle tenten staan en waar mensen rondlopen. Maar later is wel gebleken dat het echt zo was. De dag van aankomst hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Op het terrein was van alles. Een zwembad, een gym voor de fanatieke sportliefhebbers, een bar, hele lekkere hangmatten en stoelen. Niet te vergeten, het prachtige uitzicht. Voor het terrein waar de tenten stonden, lag een rivier die bijna leeg was door de droogte. Aan de andere kant van de rivier lag het national parc. De eerste dag zagen we dus al verschillende dieren lopen, onwijs gaaf!

Vrijdag werden we om 5.00 uur gewekt door de nachtwakers. Zij lopen rond vanaf het moment dat het donker is. Ze houden in de gaten of er dieren rond lopen op het terrein en of het veilig is. Een super fijn gevoel en hele leuke mensen. Een mooie zonsopgang en de eerste olifanten liepen al rond in de rivier. Een prachtig plaatje. Iets te lang staan kijken dus toen was het even haasten. Om 5.30 was het ontbijt en stipt om 6.00 uur weg voor de safari. Er was een open jeep en een jeep met een dak erboven. Ik ben in de open jeep gegaan, dat leek me wel zo leuk. Ik heb echt mijn ogen uit gekeken, het was echt geweldig. In de eerste safari hebben we al onwijs veel gezien. Herten, apen, vogels, olifanten, giraffen, krokodillen, nijlpaarden, buffalo's, zwijnen, waterbok, zebra's en ook een luipaard! We konden echt heel dicht bij komen, zo gaaf! Ik ben ook nog nooit zo vrolijk, wakker en alert geweest op dit vroege tijdschrift. De safari duurt3-4 uur, dus we waren rond 10 uur weer terug. Na een heerlijke lunch nog lekker kunnen relaxen bij het zwembad, in de hangmat gelegen en gezellig spelletjes gespeeld. Voordat we het wisten was de tijd alweer voorbij en gingen we om 16.00 uur weg voor de avond safari. Spannend!! De eerste twee uur was het nog licht. We reden vrijwel gelijk naar een bepaalde plek toe, waar leeuwen waren! Ze lagen bij een rivier, helaas durfde onze driver niet de rivier over. Dus we moesten blijven kijken van een afstand. Maar wat gaaf om ze te zien. Een mooie zonsondergang en nog een hoop dieren gezien. Tijdens deze avondsafari ook hyena's kunnen spotten, onwijs gaaf! Terug op ons terrein was de safari nog niet voorbij, de olifanten liepen er rond. Na het avondeten vrij snel naar bed gegaan, want zo een dag is wel echt indrukwekkend en slopend! Op naar de volgende dag!

Zaterdag ben ik wat eerder opgestaan, zodat ik echt kon genieten van het uitzicht en de omgeving. Wederom in de open jeep, alleen met andere vrijwilligers. En ik moet bekennen, het was echt super gezellig. Wederom allerlei dieren gezien en ze blijven zo mooi. Je kan ook zo dichtbij komen, echt geweldig. Olifanten waar we op 2 meter afstand stonden, die aan het eten en aan het wassen waren. Ook een aantal kleintje gezien, super schattig! Tijdens de avondsafari hebben we de leeuwen van heel dicht bij gezien. Er waren ook twee kleintjes bij, super schattig. Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Wanneer het donker werd, werd het steeds lastiger. De dieren verstoppen zich dan echt heel goed. Er is dan een bij rijder mee, die met een lamp schijnt om de dieren te kunnen spotten. Je ziet de ogen dan oplichten, wat een apart gezicht. Helaas was het alweer de laatste safari, maar ik heb er echt onwijs van genoten!

Op het terrein zelf liepen heel veel apen rond. De apen waren ook echt gemeen. Ze hebben koekjes en chips gejat, zelf chips die dicht zat en in mijn tent lag met de deur op slot. De tent was eigenlijk heel luxe. Het had een grote klamboe en eigenlijk hele goede bedden. Een ventilator en een prachtig uitzicht. Het eten was ook heel goed. We hebben van alles gehad. Bij het ontbijt pannenkoeken, ei en brood. 'S middags en 's avonds warm eten. Soep, spaghetti, quiche en rijst. Echt heel erg lekker allemaal. Ook veel fruit gehad. De apen hebben niet alleen chips en koekjes meegenomen. Ook het fruit vonden ze meer dan lekker. In het toiletgebouw werden we ook vergezeld door dieren. De kikkers en hagedissen verstoppen zich heel goed. Ze hebben ook juist die kleuren, dat ze niet opvallen. Tussen de toiletrollen, op de wc bril, op de deuren in het raamkozijnen en ook overal in de douches. Gezellig, haha!

Na weer een lange terugreis en lang wachten bij de grens was ik toch wel weer blij om 'thuis' te zijn. Het waren echt onwijs gave dagen, maar ook heel vermoeiend! Thuis rustig uitgepakt en een beetje bij komen van alle indrukken. De dagen zijn echt voorbij gevlogen en de nieuwe week is alweer begonnen. Ik ga proberen wat foto's met jullie te delen, maar het internet wil daar niet altijd aan meewerken helaas.

Liefs en een warme knuffel vanuit Malawi!